Kúganin av fólkinum stígur eisini ramliga fram í yrkingunum hjá Grækarisi. Doyði knappliga Hesi minningarorð um Grækaris stóðu í Føringatíðindi í desember 1890 og verða endurgivin orðarætt: “Gregorius Johannesen [...] og skilagóður, uttan tað, at hann gjørdi ov mikið av tí váta slagnum.” Ja, so bersøgin kundu minningarorð vera tá í tíðini. Tá ið Grækaris er deyður er tað, at konan og dótturin flyta inn til Petru og
Ongin veit á morgni at siga, hvar ein á kvøldi gistir. Hesi orð eru so sonn, sum tey eru søgd. Tað vardi hvørki Eyðun ella meg, tá ið Óli Kristian ein sera vakran fríggjamorgun í juli ringdi niðan og
Det synges og tales så ofte om mor Javel hun fortjener hvert eneste ord Om far man så ofte ei sjunget jo har Så derfor en vise jeg sjunger om far. Tað er við stórari sorg at eg havi tikið pennin í hon
Tað er torført at festa niður á blað tær kenslur, ið bylgjast í barmi, tá ein hevur mist ein so kæran og høgt elskaðan persón sum mammu okkara. Tó fara vit at royna. Í hvussu so hevur mamma okkara so
Turið varð fødd ólavsøkuaftan í 1948. Pápin var Sverri Dahl, landsantikvarur, og mamman var Paula, sjúkrasystir, ættað úr Eysturjútlandi. Sverri hevði framúr góða sangrødd, tenorur, og hann var vanur
Góða lítlasystir! nú tú ert farin handan sýnina, leita tankar mínir í takksemi aftur til tín. Ikki er mongum unt, at hava átt eina so góða systir sum teg og at eiga so rík minnir, at gleðast um. Barna
gjørdu fyri tey, sum vóru minni væl fyri. Tá ið Sigrid Niclasen doyði skrivaði Dimmalætting hesi minningarorð: “Nakrar merkiskvinnur eru bornar her á landi. Sigrid Niclasen var ein teirra. Hon var av gamlari
Dagurin í dag, 4 des. 2009, er ein dagur, ið leiðir tankarnar til tín, góða Ingrið, tí tú hevði fylt 50 ár, og nú bindiklubburin er samlaður, kennist tað sera tómligt, at tú ikki er ímillum okkum long
Vit hava mist eina fyrimynd. Sum nærmasti beiggi, hava vit fylgst ein stóran part av lívinum. Og eftir siti eg við minnum um lítlabeiggja, sum eina stóra fyrimynd. Løgið at hugsa sær, tí eg havi altíð
Um morgunin hin 13. oktober heilsaðust vit, áðrenn farið var til verka hendan dagin. Seinni bleiv eg ringdur upp og fekk tey tungu boðini, at tú ikki longur vart ímillum okkum, og at tú hevði verið fy
