yvirskriftin er eftirfarandi, Himmiríki á jørð. Ein náttúruvakur oyggjabólkur við 70.000 seyðum, hvørs ull einaferð hevði nógv virði. Eggjandi brellbiti Á ferð í Finnlandi herfyri vóru tað fleiri ferðandi,

vanliga hoyrdi kvinnuliga leiklutinum til, áttu at verðið varðveitt, eitt nú tað at virka burtur úr ull, tað at binda og tað at gera ost og smør úr føroyskari mjólk. Meiri sermerkt var tað, at løgtingslimir

hvussu ymisk pløggini eru. Mest sum øll hugsandi sløg av tilfari eru brúkt, líka frá fínasta silki til ull og leður, frá stásiligasta skrúði til tað meir jarðbundna. Og øll hava tey sítt heilt serstaka útrykk

vóru eisini hópin av brúkslutum at síggja á framsýningini. Onkur hevði spælt sær við hugflogið við ull og ymsum tøvdum pløggum, meðan onnur høvdu verið í holt við seymimaskinu. Nógvir av lutunum vóru kanska

rnar eru í serflokki grovar, so hevur Tórbjørn samstundis munnin - ella kanska pennin - fullan av ull. Tann, sum lesur greinina hjá Tórbirni, fær at vita, at hansara landsstýrismenn - Annfinn og Jørgen

fram í klæðunum. Tað er altíð eitthvørt føroyskt sermerki í klæðunum. Tað kann til dømis vera føroysk ull ella bindimynstur. Mong munnu tey vera, sum minnst ein gulan og svartan topp, sum Eivør hevur verið [...] nevnir hon ein grønan kjóla, sum Eivør var í, tá hon fekk virðislønir handaðar herfyri. Ein grønur ull kjóli, sum hon bar ómetaliga væl. Eisini skaraði hon framúr, tí hon sum tann einasta kom í einum kjóla [...] Tað, sum Svanhild fer at sýna fram, eru ikki beinleiðis nøkur pløgg. Hon lýsir tað sum ein nevi av ull og 4.000 metrar av tráði, sum hon so evnar eina "kropsinstallatión" burturúr. Og so fer Jógvan at gera

ljós. Klæðini hjá víkingum vóru eisini ørvísi enn okkara. Tey gjørdu klæði úr plantum og djórum. Ull frá seyði bleiv til dømis karða og spunnin til tógv. Hetta kann man eisini gera hjá víkingunum. Ofta

málið, uppaling, skaldsøgugreining og snarskeið í stavseting - ja, tú kanst siga: frá orðálvi til ull. Umframt at skriva sjálvur hevur Jonhard alla tíðina verið eggjarin, kveikjarin, slóðarin og maðurin

ganga eini 3 - 4 kortspøl. Stokkarnir koma fram. (Ynskiligt hevði verið, um mannfólkið hevði havt ull við at nappa ella karða). Og onkur sæst sita við heklinálini og skapa okkurt, bæði prýðislutir og pløgg

okkum húsfólkini. Hugnaligt var mangan vetrarkvøldini, tá vit plagdu at sita og binda, ella nappa ull. Nú hesi seinnu árini, hevur hon bundið nógvar knappatroyggjur og hosur til tjóðbúnan, sum eftirkomararnir