millum hálvthundrað og hundrað fyrilestar um árið, og hetta merkist. Ein avslappað og væl balanserað kvinna, sum ikki fjalir sínar dygdir. Bankaði á hurðina Pernille Aalund er víðagitin í Føroyum ? kanska [...] Pernille Aalund at enda. Mynd: Kærleikin er fundamentið hjá níggju út av tíggju kvinnum. Men ein kvinna í dag vil hava alt ? og tað er ikki lætt, sigur Pernille Aalund, sum fríggjadagin helt fyrilestur
nógv fyri nøkrum árum síðani, tá ið ein svigarinna, eg hevði, doyði. Tað nívur fast at uppliva unga kvinna doyggja frá smáum børnum. Lívið og deyðin hava síðani verið evni, eg havi arbeitt nógv við, yvirhøvur [...] starvslønirnar, sum Mentunargrunnur Landsins letur, er ringt at koma upp í part. Mær vitandi hevur eingin kvinna fingið eitt ella trý ára starvsløn enn, tað vísur seg sum listakvinnur ikki verða mettar eins høgt
og fullur av lívsmóti. Hann krógvaði seg ikki longur.” Frá seinna túrinum var tað ein miðaldrandi kvinna sum æt Miata, sum Súsanna serliga legði merki til. “Hon var innløgd við einum sera stórum struma [...] og fullur av lívsmóti. Hann krógvaði seg ikki longur.” Frá seinna túrinum var tað ein miðaldrandi kvinna sum æt Miata, sum Súsanna serliga legði merki til. “Hon var innløgd við einum sera stórum struma
seta sín góða dám á teirra heim og familjulív. Edna var ein sjálsama kvik, røsk, skipað og ordulig kvinna. Tað hon skuldi gera, gjørdi hon bæði skjótt og væl. Hon hevði sínar meiningar, og var ikki bangin
skørp, at ábyrgdin hjá teimum fólkavaldu verður so ítøkilig, at ikki ein einasti maður ella kvinna fæst at taka politiska ábyrgd uttan at vera noydd og júkaði um at gera tað. I have a dream, men
sekstiárunum, tá ein hjálparprestur í Horten í Noregi skrivaði kirkjuni í Føroyum bræv um, at ein kvinna í býnum hevði latið sær eina oblateskju í silvuri. Á eskjuni stóð: Anno 1710 den 15. mei er denne
rætt til eftirløn, tí tað ger tað ikki í dag. Sum skipanin er í dag, merkir tað, at hvørja ferð ein kvinna er í barnsburðarfarloyvi, missur hon eftirløn og í longdini kann avleiðingin vera, at hon fer at
rkerskolen” í Bergen, gjørdist hon eisini kend við sínum bókaprýðismyndum. Í 1978 var hon fyrsta kvinna, ið fekk Løgtingsins árligu heiðursgávu. Myndevnini, Elinborg arbeiddi eina mest við, vóru ævintýr
skuldi síggjast. Báðir órættaðu søgdu seg einki hava hoyrt til tað, eins og eitt vitni - ein ung kvinna, ið var til staðar á matarstaðnum - hevði heldur einki hoyrt til hetta. Annar av monnunum, ið ákærdi
eydnuríkasta”. Men, hagtøl tosa eisini sítt týðiliga mál. Tølini siga nevniliga, at upp til fjórða hvør kvinna í Danmark einaferð í lívinum kann gerast rakt av tunglyndi, sum krevur viðgerð. Tølini hjá monnum
