gestur, ið herjar á sakleysan mann, á teg og meg, á øll, og kann fáa fólk at sorla borg sínar, leggja lív sítt oyðið. Tað er sum longsulin mangan er størri enn vit, sum onkur ella okkurt innaní okkum vil sorla

imspekini, har tað er ein sjálvur, ið er mál og middul og subjektivi mátistokkurin fyri eins egna lív. Helst var tað hetta, ið fekk Kierkegaard, ið var útlærdur teologur, at hata og finnast at Fólkakirkjuni

yvir fyri umheiminum. Og blind yvir fyri tí, ið hendir okkara næsta. Liva vit bert av vana, ella eitt lív, ið er fylt við stríði og strevi, kunnu vit gloyma at vera opin. Somuleiðis tá vit eru miðsøkin, og [...] er umráðandi at geva tí dionysiska pláss. Franski Bergson hevði eina umfatandi lívsáskoðan, har alt lív hevur eina uppkomu í elan vital, ið er ein ævig framalandi trá, ið strembar uppeftir, úteftir, víðari

i. Modernað lívsheimpeki hevur ikki so nógv at gera við lívfrøði, annað enn at vit eru lívrunnin. Lív merkir eisini, at vit bert eru til eitt bil. Lívið merkir tí serliga lívrás og lívssøga. Soleiðis hevur [...] Schopenhauer meinti, at vit eiga at gera okkum leys av allari trongd, ið bert vil døma okkum til eitt lív, ið ferðast ímillum líðingarkenda misnøktan og fulnað, sum bert endar sum ein plága og reint keðsemi

Horats meinti við hugtakinum:?Carpe diem?, ið er positiva boðið, at merkja lívið og at dansa meðan lív er, tí sum kvæðið sigur: ?...eingin trínur dansin undir moldum?. Tað er sum hesin máttur, henda innasta

t.d. tá tað er neyðugt at bíða eftir bussinum, og eini varandi kenslu av keðsemi, ið ávirkar alt lív og alla lívsførsu. Somuleiðis er tað ein munur á kensluni av, at januar er tungur at liva seg ígjøgnum

eydnusamt lív. So heppin fara vit øll tó ikki at verða. Spurningurin er sostatt, um tann doyggjandi skal fáa loyvi til og – um neyðugt er – hjálp frá samfelagnum til at enda sítt egna lív. Hetta er eitt [...] aldargamal og ógreiddur spurningur. Flest kunnu tó semjast um, at menniskju hava rættin til eitt sømiligt lív, og rættin til verju mótvegis ómenniskjansligari viðferð. Rættin til hugsanarfrælsi og trúarfrælsi [...] rættindi hjá øðrum. Deyðin er ein partur av lívinum, so um ein persónur hevur rættin til eitt sømiligt lív, má hann eisini hava rættin til ein sømiligan deyða; og um rætturin at doyggja, áðrenn líðingin gerst

eitt sindur forfjónað, har hon stendur, í øllum føri ein kaldan sunnudag í oktober. Men vónandi er lív rundan um hana í skúlatíðini, tí so er eingin ivi um, at onkur alvi eina lítla stund gloymir alt um

heimildarfólk. Hon er elsta fólk á Hellunum í dag. Jana, mamma Helenu hevur sagt frá mongum og givið lív til hesa søgu og onnur við. Persónliga eri eg sera glaður fyri hesa bók. Her er ættin í faðirættina

brøðrasamkomuna. Siloakórið legði stillisliga fyri við men endaði við einum lagatyssi, sum rættuliga setti lív í tey 800 átrúnaðarliga fjølbroyttu fólkini, sum vóru komin saman í Vesturkirkjuni mikukvøldið. 18