tin burtur, og at bíða við at fara til samráðingar við stjórnina til aftaná valið. Hetta er sum sagt eitt stórt afturstig, men tað kunnu vit bert takka Edmundi Joensen fyri, sigur Jóannes Eidesgaard
eigur at lata seg gera, sleppa undan at mótsiga sær sjálvum, eins og tað eigur at verða próvfast, sum sagt verður. Vónandi tekur hvør einstakur hereftir øll neyðug stig til at fáa flokkin á beina kós aftur
Eidesgaard, Heini O. Heinesen og aðrir andstøðupolitikarar hava seinastu tvey árini ferð eftir ferð alment sagt frá, at teir onki álit høvdu á mær. Har var onki álit at missa. Um tað hevði eydnast Bjørn á Heygum
avgera, hvørji tvey skulu verða okkara umboð á Fólkatingi. Allir flokkar og øll valevni hava roynt at sagt sína søgu sum frægast, og nú er tað lagt í tykkara hendur, hvussu leikur víðari fer. Sjálvsagt er
fyri at fáa greiði á, um nakrar munur er á skýhæddini og sýninum í Havn og úti á Glyvursnesi. Ella sagt við øðrum orðum: Nú vil Býráðið hava tað at vita, svart uppá hvítt, hvussu stórur trupulleiki tað
vilja fáa fólk at hugsa. Teir vilja vísa á, hvussu skeivt tað er at benda skeivt. Teir vilja stutt sagt stimbra orðaskiftið um málsligar spurningar. Eg leggi mína teori fram fyri grannan. Hann físir og
at tað er skeivt. Spurningurin er bert, hvussu føroysku umboðini nýta sína støðu, men rætt er, tá sagt verður, at ein ikki kann standa uttan fyri. Ein sannleiki er í orðunum hjá Søren Kirkegaard, tá
linum. Tað er líkasum, at tú festir teg meira við persónarnar enn við sjálvt innihaldið í tí, sum sagt verður, í slíkari sjónvarpssending. At tað eisini eru so nógvir flokkar, sum skulu sleppa framat ger
Føroyum. Tað verður tó mett at vera ein tíðarspurningur til henda forðingin er burtur. NÓGV hevur verið sagt og skrivað um tryggingarmonopolið gjøgnum árini. Tað eru tey, sum hava verið ímóti einkarrættinum
um bíða útlendsku oljufeløgini eftir tí fyrstu útbjóðingarrunduni á føroyskum øki. Løgmaður hevur sagt, at hann prioriterar markið framum eina oljuleiting við Føroyar. Tað kann ljóða skilagott, men eigur
