ur, og tók mangt tørnið fyri aðrar, ið høvdu forfall. Helge var ættaður úr Danmørkini, men hann fall sera væl til í Føroyum og føldi seg allar vegir at vera vælkomnan okkara millum. Helge og konan Marin
sjómaður, vinnulívsmaður og veiðimaður. Jákup Oluf kom úr smáum korum og visti hvat galt. Faðirin fall frá, tá ið hann mentist til mans. Hann var tann, sum nú gjørdi manslít og legði lunnar undir mannaferð
ljóðførum og leidningum, men um onkur leidningur lá eftir gólvinum, tók hann ikki so tungt. Prátið fall beinan vegin á, hvussu tey ungu kundu fáa nakað burturúr - men eisini um, hvussu tey kundu sleppa
og fall alt honum ógvuliga lætt. Mest kendur er hann tó frá síni vitan innan gardinyrkið, og sum eitt viðskiftafólk tók til fyri stuttum, at hann dugdi so væl at leiðbeina viðskiftafólk. Hann fall væl
hevði gott samband við djóraeigarar og fólk í vinnuni annars, og var altíð fúsur at greiða frá. Hann fall skjótt til á Heilsufrøðiligu starvsstovuni, har hann líka skuldi venja seg við nýggja leiklutin sum
og tók sær av manni og børnum. Húsið var stórt, nógv at taka hond í, men Lis var røsk, og arbeiðið fall henni lætt. Lis var ein sera fyrikomandi, blíðlig og gløgg kvinna, og hon hevði eitt lætt sinni. Stóran
blivu, í manndómsárum, tiknir frá henni. Tað munnu vera tyngstu boð fyri eina mammu. Men Magnhild fall ikki í fátt. Hon setti sítt álit á hin Alvalda. Rørandi varð at hoyra elsta sonin lesa yrkingina hjá
við seyðahaldi, so vart tú altíð har við tíni hjálpandi hond. Tú vildi so gjarna duga alt, og alt fall tær so lætt. Tú vart yngst av 4 systkjum og tey elskaðu teg yvir alt. Tú vart eisini einasta systur
Argjavegi 51. Summar tíðir var hvør stólur upptikin, og restin lá framm eftir rommum á gólvinum. Ongantíð fall eitt øvugt orð frá Sigurði, sjálvt um gangurin kundi vera í so nógvur. Gomlu beinraknu orðini, at
burtur úr nýggjum - var hann góður álitismaður at hava á brúnni, tá ikki altíð gekk eftir vild. Hann fall ikki í fátt, hann hugsaði seg væl um, áðrenn hann kom við síni áskoðan. Ofta kom hann stillisliga
