Omma hevði ongantíð verið so vøkur, so stór. Hon tók ta lítlu gentuna í armarnar og fór flúgvandi í glampa og gleði høgt, høgt uppeftir. Og har var ongin kuldi, ongin hungur, ongin angist. Tær vóru hjá Gudi [...] brest av. Hon hevur ætlað at verma seg, søgdu tey. Ongin visti, hvat vakurt hon hevði sæð, í hvørjum glampa hon saman við gomlu ommu síni var farin inn til nýggjárs gleðina!

bronglað, eisini hevur glottar. Og reiðiliga tað. Í filminum verður aftur og aftur staðfest, at stjørnur glampa bert í myrkri. Filmurin setur tey heimleysu á breddan. Hóast øll eru á tromini og bústaður er einki

glaðingarmann roykur stóð ei til skýggja Standa tó eldar um heiðar og fløtur verma sum mannahiti glampa sum vitar Hitt síðsta rituljóðið stóð út av lónni lógvin brýtur so einsamøll knappligt ljóð sjóð

"eydnan sveimar einsamøll við strendur frætt er frá har havið klárnar perlur glampa druknar spegilstrá innilæstur longsul seg letur í sítt skrúð endaleysar undanførslur ivast aftur nú" Kári P. Vit tosa

tann stóri og enn fjarði dreymurin er at gerast kend songkvinna í útlandinum. Úti har stjørnurnar glampa og fjøldirnar skrála. Og at tað er álvari aftanfyri orðini hjá Eiðvør kann best prógvast við tí veruleika