úthurðina upp og steig út í morgunluftina. Og ímeðan eg bíðaði eftir hýrivogninum hoyrdi eg ein hana gala. Soleiðis endaði hendan ólavsøkan.

at vit ikki skuldu koma aftur til sangtímarnar. (Og tað var ikki av tí grund, at eg var farin at gala enn). Tí havi eg bara havt ein einasta sangtíma í tí nýggju, stásiligu sangstovuni í tí nýggja Tórshavnar

eitrandi líkasæla brennið á sj´lavsóknarbálið borgarligi tvitni gjósturin kaldi Hoyrið nú stríðshanan gala! Svá geislar solidariski skáli! Skamma stund ? sosialisman fær valdið! Einavaldsins eitrandi marg

barnaárini eru ein so rík kelda, at eingin samsvarandi finst. Svikið Ein stillur humor finst í »Hanarnir gala«, har ein studentaskúlanæmingur á miðjari nátt fer at vitja gentu, tí sum skrivað stendur: »eina gentu [...] ikki hevur aðrar kenslur fyri gentuni enn kanska samkenslu, verður tikið fram av at ein hani hoyrist gala tríggjar ferðir. Fyrstu ferð áðrenn hann rættiliga er komin í hóslag við gentuna, aðru ferð tá ið [...] hon ein litaðan hana úr viði standandi á kommoduni, men hann ávarar hana greidliga ikki. »Hanarnir gala« er sorgblíð søga um at svíkja, ikki bert eina gentu, men eisini seg sjálvan, foreldrini og í seinasta

sum ofta hevur verið ført fram, tá fólk tosa um Toronto-rørsluna, er, at fólk fara upp at ristast, gala sum hanar og detta frá hond á gólvið. Jenis av Rana sigur, at tað er rætt, at fólk detta. Men tað