við sjúkrahúsið, tá ið eg sá tær koma niðan brekkuna móti húsinum hjá mær. Eg bað tær koma inn og gav teimum ein drekkamunn, meðan vit talaðu saman. Tær virkaðu eitt sindur tung­lyntar. Tað hevði havt [...] skiftast. Tað einasta, sum vísti at tað var dagur, var ein ljósrípa í einum holi í takinum, sum eisini gav okkum nakað av luft. Vit høvdu einki at liggja á. Fingu vit madrassur frá okkara næst­ring­um, vórðu [...] meðan onnur vóru ímynd av óndskapi. Ein dagin var tað ein ung genta, sum ongan mat hevði fingið, so eg gav henni av tí sindri eg hevði. Tá kom ein av hesum óndsinnaðu kvinnuligu vaktunum til staðar. “Tú skal

heilt feskt geitakjøt. Kund­arnir hugdu at, meðan geitirnar vóru slaktaðar og sundurlimaðar. Hetta gav trygd fyri feskleikanum, men tað er eisini neyðugt í hesum hitanum, har einki var, sum eitur køliskáp [...] slíkum børnum, er sterk súpan og trátt smør. Tað er greitt, at hetta tola tey ikki í longdini. Eg gav teimum ymist við sær, sum turrmjólk og fløsku, og eg greiddi frá, hvussu teir skuldu taka sær av d [...] á sunnudags­gudstænastuni nýggjársaftan 1961. Hetta hendi úti, tí enn var eingin kirkja komin. Eg gav teim­um nøvnini Jákup og Jóhannes. Teir gjørdust tá beinanvegin ein partur av samleikanum hjá gøtufólki

Vit spurdu, hvar hon búi. Hon kundi ikki tala vegna sjúkuna. Tískil gav hon bert ljóð frá sær og peikaði tann vegin, har hon búi. Hon gav tekin um, at vit skuldu fara við henni, og vit fóru aftaná. For­eldrini

var hjartanemandi at síggja hana aftur. Vit fingu tikið eina mynd í skundi, áðrenn vit máttu fara. Gav og fekk meira aftur Sui segði mær einaferð frá, tá ið hon var til eina gudstænastu í kirkjuni á mi [...] var hon bæði blíð og tíð. “Sui,” segði hon, “Gud hevur mint meg so nógv um teg í seinastuni.” So gav hon henni ein pakka við klæðum og øðrum, sum hon trongdi til. “Eg merkti,” segði Sui, “at Gud hevði [...] hevði byrjað at opna himisins lokur. Og síðan hevur hann signað meg ríkiliga.” Sunnudagin eftir gav hon eina kúgv til arbeiðið. Eg veit ikki um hon átti nakra aðra. Gud elskar ein glaðan gevara. Sui hevur

nýta høvið til at royna trúarfrælsið. Tá ið eg fór ørindi á skriv­stovur og líknandi gekk eg runt og gav teimum traktatir og bíbliupartar. So søgdu tey við meg: “Veitst tú ikki, at tú hevur ikki loyvi til [...] sagt, at allar bíbliur skuldu verða tiknar frá fólki og brendar á báli. Tað var bóndafelagið, sum gav hesi boð, men nú var tað ikki vist, at hetta varð sett í verk bein­anvegin, tí lógirnar søgdu framvegis [...] hjá Erik Birch Andersen, sum bygdi missiónsstøðina. Hesin maður gjørdist kortdrongur hjá mær. Hann gav hvørjum sjúklingi eitt kort við navni og nummari á. Hann hevði gingið fýra ár í skúla og hevði lært

enn henni var ætlað. Ein ungur evangelistur í Kolme í Konsoøkinum vildi taka gentuna til sín. Hann gav henni eitt nýtt navn Terrefetch, sum merkir “hon ið yvirlivdi”. Tað gjørdi hon eisini, og í 2002 gjørdi [...] fyrradagin. Tey grótu alla gjáranáttina eisini. Hann hevði verið sjúkur leingi. Hósdagin var eg úti og gav honum sproytu. Tá ið eg nærk­aðist smáttuni, hoyrdist grátur og róp. Har var nógv fólk saman­komið [...] Gisladóttir fram á eitt slíkt innballað “lík”. Hon helt, at tey vóru nóg so skjót á sjóvarfallinum og gav boð um at balla viðkomandi úr teppinum aftur. Tá var viðkomandi hvørki deyður ella næstan deyður. Hann

eitt sindur ramligur, men Elsa var bara við tí góða orðinum. Elsa er sera sterk bæði so og so. Tað gav at býta, tá ið Jóannes varð innlagdur eitt langt og strævið tíðarskeið í Danmark fyrst í 90-ununum [...] sjóverkstablettir. Har var eingin heima uttan Poul, sum ikki hevði atgongd til handilin. Men hann gav mær av sínum egnu. Síðan tá gjørdust vit sera væl, og eg minnist eisini Poul sum eitt framúr menniskja

óhøgligt. Vit fingu at vita, hvar teir royndu, og tað var Brúgvin og Barið, sum miðið kallaðist. Miðhavið gav frá sær, tí bleiv einki at fáa. Men so minnist eg tað, at eingin visti, hvar hvør annar fór. Vit ætlaðu

eru skrivað inn. Men Elsa hevur einki pappír at vísa fram, og hetta skapti trupuleikar. Kristianna gav so børnun­um boð um, at tey skuldu bert tosa føroyskt, so pass­eftirlitið skuldi fáa ta fatan, at tey

pensionistum í Kollafirði í fimleiki í bygdarhúsinum. Elsa var heimaarbeiðandi meðan børnini vóru smá, og gav hon sær góða tíð til at vera um tey, vegleiða tey, biðja við teimum og læra tey úr Guðs orði. Elsa