boð upp á, hvussu vit útvega inntøkur til at fíggja vælferðina við, og vit hava eisini eitt sosialt hjarta fyri teimum, sum hava brúk fyri tí. – Vit hava sett viðgerðartrygd á dagsskránna, pensjónirnar eru
av barnabókum, sum í dag eru vorðnar klassikarar - eitt nú "Mio mín Mio", "Brøðurnir Leyvuhjarta" og "Ronja Ránsmansdóttir". Eisini hevur hon umsett fleiri sjónleikir, serliga til leikbólkin
eitt vegamót, har vit loksins funnu leiðina heim til Hvalbiar at búgva, sum altíð hevur staðið mínum hjarta nær. Vit hildu, at nú var tíðin komin til at seta føtur undir egið borð, og vit sóu onga framtíð [...] Og sum onkur segði, tá eg fortaldi teimum hesa nýggjheit: “Hví ikki?” Ja hví ikki? Tað er her mítt hjarta brennur og tað er her eg havi fingði tey bestu barnaminnini, sum nakar kann ynskja sær, og tað ynski
? Eg kenni hann ikki! Hann hevur ongantíð bjóðað mær ein lítlan! Hann hevur ongantíð fingið mítt hjarta at darra! Hann hevur ongantíð fingið meg at elska nakað størri enn meg sjálvan ella at elska næstan
gerast veruleiki og ikki minst tøkk til undanfarnu býráðssamgongu, sum ynskti hendan depilin av heilum hjarta, hóast mótstøðan var hørð politiskt. Blíðan byr og góða eydnu øll somul við føroya fyrsta umlættingar
leygardagin. Heldur kann tað gerast trupult hjá honum at velja burtur úr øllum tí, sum hann hevur á hjarta henda dagin. Tá tann, sum skrivar hesar reglur, kom á Toftir fyri nógvum árum síðan, undraði tað
kundu bøtast og listin stimbrast. Tað vóru ikki bara, men serliga bókmentirnar, ið lógu honum á hjarta. Eg hugsi, at Gunnar fór at gera vart við seg í mentanaralmenninum 22 ára gamal, tá ið føroyskir [...] ferðaðist. Tær miklu prosabøkurnar, Undir suðurstjørnum, 1991, Dalurin fagri, 1999, og Í havsins hjarta, 2007, hava eisini ævisøguliga grund, tær eru skaldslig føroyasøga gjøgnum ættarsøgu. Leysliga s
tínar listarligu tankar. Hetta verður meira ein innbjóðing til fólk um at koma við tí, tey hava á hjarta og teimum tonkum, tey hava, segði sóknarpresturin. Hann legði aftrat, at stigtakararnir fara ikki
merkt, at leiðslan hevur tikið okkum í størsta álvara, og hvørja ferð vit hava havt okkurt upp á hjarta viðvíkjandi hølum, útgerð ella líknandi, hava tey gingið ynskjum okkara á møti. Onkursvegna føla
okkara, Tú alfagra land mítt, lagið til henda sangin! Og tá ið eg nú nevni sangin, so liggur tað mær á hjarta at koma inn á tað stóra sangríkidømi, sum vit eiga í Føroyum, ið er so inspirerað av natúruni, várinum
