minnast, til tað síðsta lá tú og sang og murraði versið: og tøkk, at tú meg hevur vart frá váða og neyð; tøkk fyri himmalljósið bjart, tøkk fyri dagligt breyð. Hvønn dag, hvørja nátt og hvørja máltíð legði [...] vit koma at minnast við virðing og kærleika, tú legði nógv gott eftir tær og tað skal tú hava stóra tøkk fyri. Friður veri við minninum um okkara kæra abba og langabba Jóhan. Abba- og langabbabørn

vestan fyri Riv, túrarnar, tá vit dyrgdu á Buginum og vestanfyri og mangt, mangt annað. Ein serstøk tøkk fyri tað, ið tú vart fyri konu mína og ikki minst fyri børn okkara. Hjá teimum verður saknurin stórur

hevði, tað gav so nógv. Við tárfeldum eygum tú sat, hvørja ferð vit skiltust, men eitt smil og ein tøkk, tú royndi so væl. Tú vildi, vit tóku okkum av tær, sjálvt um tað var ringt. Tú læt okkum elska teg [...] fram. Vit lærdu at seta prís á tað. Lítið bleiv sagt til síðst, men tolin tú var. Eitt smíl og ein tøkk, tú altíð gav. Vit mistu teg og vit sakna teg, Vit vita, tað var best fyri teg, men alt ov skjótt

sorgini minnast teg við gleði, og vónandi fara tey góðu minnini at geva troyst og stuðul í framtíðini. Tøkk fyri tað, tú hevur gjørt fyri okkum og eisini fyri tín tónleik, og fyri at tað untist okkum at møta

tykk­­um í sorgini ! Skúlin, leiðsla fyrrverandi og nú, lærarar og næmingar bera Ragnu eina inniliga tøkk fyri vinsælu, hjálp og blídni, og vilja vit lýsa frið yvir minnið um hana, sum altíð fer at standa

hansara leiðslu flutti Havnin seg inn í framtíðina og hóast útbyggingarnar tá vóru stór fíggjarlig tøk, so var skuldin avmarkað samanborið við fíggjarorkuna, sum kommunan hevði, tá hann legði frá sær. Við

aftur á signaðu borðbønir hansara, har hann úthelti hjarta sítt fyri ásjón Harrans í ákallan, bøn og tøkk. Hann var ein Guds merkis­maður, ein andaligur vegleiðari og ein faðir anda­liga sæð fyri meg, sum

ert okkum ein verndareingil !” Vit liva upp á serliga rík minnir, har vit minnast teg við gleði og tøkk. Tú vart elskað og tú elskaði okkum, - hetta mintust vit eisini at siga við hvønn annan, altíð av [...] vit høvi til enn einaferð øll at vera saman við tær har á medisinskari deild á Landsjúkrahúsinum (tøkk skulu tey hava fyri tað), har vit fylgdu tær, inntil tú vart noydd at siga farvæl og fara um sýn.

eftir tørvi. Tvørturímóti, so var virðingin fyri kringumstøðunum stór og var hvørt kvøld endað við tøkk. Í øllum virkseminum var mamma pápa óvurderiligur stuðul. Hon skrivaði føroyskt ræði, og hjálpti hon

yvirvann. So undurfull, so dýrabar hans miskunn til mín røkk, og sum hon aldri enda fær, ei enda skal mín tøkk.” Starvsfelagarnir