Heima við hús plagdi tú ofta at seta teg við klaverið, serliga um gestir vóru á vitjan: »Eg skar mítt navn«, «Mangan dvaldi eg við strond«, »Hon stóð har við rokkin og spann«, »Hvør skuldi gamlar gøtur gloymt«

hugsi um teg, gerðist eg glað. Glað og takksom fyri at tú vart omma mín. Er eri errin av, at bera títt navn, eg havi nógv at liva upp til.

Sum lítil eg kann minnast enn í dag, til songar fór, og Faðirvár eg bað, tú ennið signaði í Jesu navn, og trygt eg legði meg í Harrans favn. Eg mínar barndómsdagar minnist væl, so kærar eg í hjarta goyma

»Í lívd undir Hamrinum reysta, - har festið er blágrýti hart - liggur hon heimbygdin besta, hvørs navn hvørjum barni er kært. Tað teimum til lagnu var lagað At alast við villini hav, har feigdin og fongurin

prísa Jesu navnið, sum úr myrkri inn í ljósið setti meg. Onnur nøvn øll skulu blikna. Tó skal Jesu navn ei vikna, gyrt í vakurleika lívgar tað mítt sinn, tað er songurin sum fyllir Himmalin. Skjótt so stendur

at hetta skuldi verða hansara seinasti túrur, tað vardi ongan. Vilhelm Andrew Arnholdson Hansen var navn hansara. Men í dagligari talu var hann bara nevndur Villi. Hann var sonur Brynhild, ættað av Slættanesi

sti skuldi strikast úr heitinum. So varð gjørt, men millum manna fekk grunnurin tó ongantíð annað navn enn Samhaldsfasti. Sanniliga ein politiskur varði av teimum frægu. Vilhelm átti allar teir førleikar

vóru von at flenna saman at onkrum skemtiligum. Hugna tær, brosa, hugsa um meg, bið fyri mær. Lat navn mítt framvegis hoyra upp í tínum tonkum og práti. Tala um meg náttúrliga, ikki við gráturødd. Lívið

og møguleikarnar at hjálpa teimum henni ov djúp, og hon gjørdist sjúk av eini sjúku, sum tá einki navn hevði, men sum nú eitur útbrend vegna strongd. Hon segði seg úr starvi, tey seldu húsini og fluttu

eingjum, leiðir meg at hvíldarvøtnum; Hann lívgar sál mína, Hann leiðir meg eftir røttum leiðum - fyri navns Síns skuld. Um eg so skal ganga í dali deyðaskuggans, óttist eg einki ilt; tí Tú ert við mær, keppur