Sunnudagin 14.09.2008 var ein dagur sum hevur brent seg fastan í minni hjá okkum øllum. Ongantíð áður, hava so tung tíðindi verið borðin okkum. At Harrin brádliga hevði kallað teg heim er ikki til at
Sunnumorgunin tann 23. november fingu vit tey tungu boðini um, at mín góði vinur Piddi var farin, bert 62 ára gamal. Piddi var sonur Hannu og Esmar Vágsá og var triðelstur av 4 systkjum, tvær systrar
Eg var staddur heima tann 2. desember 2002, vit bæði Hjørdis sótu og hugnaðu okkum í stovuni eftir at hava lagt børnini, tá telefonin ringdi - tað var Heini í hinum endanum, eg skal so siga "halló Hei
blivu ikki nógv gloppaðar í barnaskúlanum í Klaksvík ella realskúlanum í Fuglafirði. Men pápi ein vinmann hjá mær helt so, at um eg fór á HF, fór vinmaðurin kanska við, og soleiðis bleiv tað. Upp á tann
blivu ikki nógv gloppaðar í barnaskúlanum í Klaksvík ella realskúlanum í Fuglafirði. Men pápi ein vinmann hjá mær helt so, at um eg fór á HF, fór vinmaðurin kanska við, og soleiðis bleiv tað. Upp á tann
hann lat sær lynda viðhvørt. Men ta ferðina, táið hálvørir tjóðveldisgarpar í 1959 brutalt skræddu vinmann hansara, javnaðarmannin Poul Petersen, lærarafelagsformann niður av røðarapalli í kommunuskúlagarðinum
unnan og kjøttunnan ið farnar vóru. Eg pumpaði nú tað dýrasta eg orkaði, men so rópti eg á Per, vinmann mín úr Tjørnuvík, og bað hann koma at loysa meg av. Hann var skjótur, og eg bant ein enda um miðjuna
kreftir, sum skulu basa vaktarskermunum. Skóleysi »Seinasta ferðin hjá Concordiu« er um at hava ein vinmann og at missa hann, og kortini hava hann hjá tær alt lívið. Leikur fer fram á bygd árini eftir Seinna
kundu saktans átikið okkum av verið foreldur fyri børn, men tað ber heldur ikki til. Eg havi ein vinmann í Noreg, sum er pápi til eitt barn hjá eini samkyndari konu, og tað gongur fínt. Men nú eru vit somikið
Hesa gomlu tjóðsvættamentan havi eg í hetta ár blást lív aftur í, ið hvussu er fyri meg og ein vinmann. Vit vóru farnir ein gongutúr, eg og vinmaðurin Janus Mohr framvið Sandánni frá Havnadali og oman
