fyri hvør øðrum, tað eru vit enn. Nevn meg við navni, nýt mítt yndisnavn, práta við meg um leyst og fast, sum vit altíð gjørdu. Lat røddina vera hina somu, hóast sorg og sakn. Flenn, soleiðis sum vit vóru

tíðarbær og framsøkin, men at hon nú var vorðin eitt haft, brúkt sum ideologiskt amboð til at halda fast við eina mentanarfatan, sum forðar okkum í at skapa nýggja mentan og taka støðu til tey mentanarfyribrigdi [...] skrivaði inngangin í nr. 1, har hann nevnir Kristin í Geil og samstundis vónar, at blaðið fer at halda fast við humanismuna og verja talu-, skrivi- og hugsanarfrælsi. Í 2013 helt Rógvi aftur almennan fyrilestur

niður við kaikantin, og hann hálaði seg so mikið upp, at høvdið var yvir vatnlinjuni, og so setti hann fast um skøvningin. Har hekk hann. Deyðakvirt var á kaiini henda stilla morgunin, og Pauli hekk har einsamallur

av og á, bæði í gleði og sorg. Vit hava altíð hjálpst at, og hóast okkara vegir skiltust, hildu vit fast um ein grundleggjandi vinskap og trúfesti, sum hevur smittað av uppá familjurnar. Vit hava altíð verið

pedellur í kommunuskúlanum. Tey fingu fýra børn, og nú passaði Margretha bæði børn og handil. Hon helt fast um tað gamla. Døgurðin var kl 12, og hevði onkur ørindi í handlinum, so máttu tey koma uppá, har Margretha

eitt slag av rættvísi í øllum viður-skftum. Gavst tú honum mótspæl, so lurtaði hann eftir og var ikki fast-læstur. Tí var hann hollur í ráðum. Tað er ein stríðsmaður, sum er farin, segði ein starvsfelagi henda

Og eg tær segði, ”eg royki enn nú”, tár í eygnakrókinum tá hevði tú. Tað ið tú segði seg setti so fast, at eg umsíðir bleiv kvitt hesa last. Minnist tá eg kundi siga tær tað, og hvat tú svaraði takksom

av. Inntil svunnin er náttin, inntil ódnin horvin er, blikalogn er um lond og víða hav , Halt mær fast við títt bróst, inntil aftur verður ljóst, varða meg inntil ódnin er av. Orð eru so fátøk, men tú

útbyggingini av Tekniska Skúla og í fleiri stórum byggjaríum hjá JFK her í býnum. Jákup Pauli kom í fast starv á Tekniska Skúla í Klaksvík 1. oktober 1976. Her hevur hann verið krumtappurin innan timbur-

Skopun, er enn í familjuni, hóast ongin av systkjunum býr í Sandoynni í dag. Og Jack var tann, sum helt fast um hetta. Hann kundi ikki koma heim til Føroya, uttan at hann fyrst av øllum skuldi til Skopunar. [...] Døgg og pápin koyrdu Jack út á flogvøllin henda morgunin í juni. Hann var glaður og klemmaði okkum fast, áðrenn hann fór avstað. Segði farvæl, takkaði fyri seg, og fór. Hann kom ongantíð heim aftur til