ótti og ei angist, ei grátur er í tær, sum lítla barnið grætur at vera móður hjá, so lengist mínum hjarta á heimland teg at sjá, Á heimland! So tunt hitt tjaldið er, títt ljósa summar skilir frá hesi køldu
tínir, herskaranna Harri! Sál mín stundaði, ja, so sára henni longdist eftir forgørðum Harrans. Nú hjarta mítt og likam mítt seg frøa at hinum livandi Guði. Eisini spurvin hevur funnið sær høli og svalan
, sum bæði ringdu til mín og umvegis teldupost góvu mær ta váttan, at tey stuðlaðu meg av heilum hjarta og bóðu meg halda fast. Tað vóru nevniliga mong, ið kendu og sóu ta fjaldu dagsskránna, ið Samba [...] helt eg, at har sótu onnur, ið høvdu munandi størri trupulleikar og í nógv størri mun høvdu eitt hjarta, ið bankaði fyri Fólkaflokkinum enn sínum egna flokki. Nú var støðan sjálvandi ein onnur, tí útblakaður
Henning Sørensen, Garðsgøta 3, Argir, tlf. 314783. Hjartafelagið Postboks 3120, 110 Tórshavn e-mail: hjarta@hjartafelag.fo Føroya Felag Móti Krabbameini Grønlandsvegur 58, Tórshavn Telefontíð mánadag til [...] Breyðbróting. Kl. 18: Evangeliskur fundur. Mikukvøld kl. 20: Bønar- og uppbyggingarmøti. Øll eru hjartaliga vælkomin til hesi møti. Eftir fundirnar bjóða vit ein drekkamunn. Evangeliska
Seinni komu tey á sjúkrahúsið, men tey høvdu valla vit til at skilja, at teirra pinkubarn fekk hjartamasasju, sigur Karen Littauer. – Støðan er so álvarssom, at tað ber ikki til at lata heimastýrið
rin í Havn ikki hevur tikið nakra endaliga støðu enn, so nevnir hann mál, ið liggja honum nær at hjarta, og sum hann sum tinglimur fær stóra ávirkan á – eitt nú eldraøkið. - Tingið fer nú til hús og kemur
gerast peningaliga ríkur av sanginum. “Eg seldi rættindini til sangin undir serligum umstøðum, men í hjarta mínum eri eg ríkur av at vita, at tað er mín sangur”. Barak Levi býr í dag í eini almennari eldraíbúð
rin í Havn ikki hevur tikið nakra endaliga støðu enn, so nevnir hann mál, ið liggja honum nær at hjarta, og sum hann sum tinglimur fær stóra ávirkan á ? eitt nú eldraøkið. - Tingið fer nú til hús og kemur
týdning fyri hana. - Katrina á Neystabø var seymikona á barnaheiminum. Hon hevur eitt serligt pláss í hjarta mínum, tí hon góðtók okkum øll sum vit vóru. Viðhvørt slapp eg heim við henni at ferðast, og eg minnist
skuldi hava orðið. Úrslitið av hesum var, at ikki fekk ein bara veruliga sagt, hvat ein hevði upp á hjarta, men hin fekk jú onki sagt og lurtaði tískil bara. So hetta einfalda lítla pappírið lærdi okkum veruliga
