Páll Patursson var svona maður. Hitti hann fyrst þegar ég var að slóra fyrir utan Kirkjubæ, frekar nýfluttur til Færeyja. Hann sagði mér sögðu staðarins sem ég skildi bara að hluta enda færeyskt tungutak [...] tungutak ekki orðið mér eins tamt og seinna varð. Fannst þetta strax merkilegur karl. Ekki oft sem að maður hittir fólk sem er búið að búa í 17. lið á sama stað. Að auki þá hefur mér alltaf fundist Kirkjubær [...] allt". Hinn hálf hárlaus. Þannig var Páll ekta en ekki gervi. Það var gott að vera nálægt honum. Maður þurfti ekkert endilega að vera að halda uppi samræðum. Það var nóg að vera í nálægðinni. Það er gott

nógvir góðir gest­ir. Ein av teimum var skyld­maður Georg, Poli í Dal, sum árið eftir gekk burt­ur við Oliviu. Hann var í barsil, hóast hann var odda­maður í teirri tá uppá seg nýggju brøðra­sam­komu­­ni [...] gjørd á prent­smiðju­ni, samstundis sum tíð­inda­tænstan batnaði mun­an­di. Hóast hann var sam­bands­maður var Poul sera tollyntur móti øðrvísi hugs­andi. Hann varð enntá lagd­ur undir at vera sjálv­stýrismaður

og tað sama gjørdu privatir og almennir arbeiðsgevarar. Hetta fløvaði í felagnum. ##med2## Okkara maður Hans var ein frammúr góður samstarvsfelagi á skrivstovuni og í nevndini, og ein sera dugnaligur og

stendur í Orðatøkunum 17,27: ”Tann, sum er sparin í orðum er klókur, og róligur í sinni er hin vitugi maður”. Hann segði ikki tey nógvu orðini, men vitugur var hann, og tað man mangur hava sannað, ið leitaði

minnist, at tá runnu tárini eftir kinninum, og eg krógvaði meg burtur. Niels plagdi at vera stýri maður við »Nólsoyar Pálli«. Tá hesin reysti kappi doyði, var hann skipari á einum íslendskum báti, sum æt [...] var tú við meg, tað skal tú eiga, men tú visti eisini at siga mær, hvussu ein kundi blíva rættur maður. Tú spardi ikki at siga tína meining. Eg haldi, tú vildi hava meg við aftur henda lagnutúr. Men bróðir

Tú vildi ikki frá okkum babba, og tú stríddist hvønn tíma. Babba, tú kom heim 7. januar, frískur maður. Eitt deiligt menniskja, og vit vóru glað. Vit gleddu okkum til at vit skjótt skuldu til Suður Afrika [...] møguleika at fara á pensión tá tú gjørdist 60 ára gamal tann 16. desember, men tú var so væl fyri - ein maður í besta aldri, at tú vildi heldur halda áfram hjá A.P. Møller. Tann 13. januar byrjaði tín sjúkralega

glaður fyri at vera blivin langabbi. Altíð gekst tú við einum smíli, og heilsaði uppá øll. Tá ein maður í Lopra fekk at vita, at tú var deyður, segði hann » tað var snedugt, eg trúði at hasin maðurin bleiv

B71; tað dámdi honum væl og hevði hann sítt fasta pláss millum áskoðararnar. Abbin var arbeiðssamur maður. Tá eg á ungum árum arbeiddi á flakavirkinum, arbeiddi eg saman við honum har. Tá var hann 75 ára

nógv, og vit saknað teg her, so hava tey glett seg til at fingið teg heim. Abbi tú vart ongantíð ein maður við nógvum orðum, men tær gerðir tú gjørdi, og tað tú var, hevur havt nógv at týða – ikki bara fyri

og fast á, og tú legði alt í hansara hendur. Nú er tú komin heim til tín og tíni. Eftir sita vit, maður, børn, verbørn, ommubørn og langommubørn við einum tómrúmi í dagligdegnum, men við einum góðum minni