karmur um sýningina. Myndevnini og myndirnar eru øðrvísi í ár, og ein menning er farin fram, tað er eysæð. Nú er Eivindur farin í holt við tað, ið hann kallar Art Print. Hann teknar koltekningar, scannar á

frítíðarvirksemi annars. - Tað merkist, at fólk hava verið heima og í øðrum føri, at foreldur kanska eru farin í bát ella úr í náttúruna við børnum. Soleiðis hava vit eisini selt onkur pør av gummistivlum og

Bert fáar tímar eftir at svenski filmsleikstjórin, Ingmar Bergman, var farin morgunin 30. juli, undraði tað ein ummælara stórliga, at allar heimsins avísir ikki longu høvdu skrálað frá húsatekjunum “Bergman [...] hol innaní mær” (Bille August, filmsleikstjóri) “Eg bleiv sera keddur, tá eg hoyrdi, at Ingmar var farin. Hann var ein vinur og uttan iva besti filmsleikstjóri á míni ævi” (Woody Allen, filmsleikstjóri)

fyrstu spakuligu akkordirnar á elgittaranum, og Kristian tekur við á ljómborðinum. Andras Olsen er farin til stroks inn í hellið við trombonini. Tá fyrsta lagið er komið í helvt ella so, sæst hann trýna [...] ella hvat tey kunnu finna uppá, hevur Birgir Enni longu tikið bjargingarvestarnar fram aftur, og er farin at toga størra gummibátin fram. Stutt eftir eru átta fólk og ein skipari á veg inn á Gomlurætt at

í Nólsoy ella Hesti. Afturljóðið er so gott, at tað tekur umleið fimtan sekund frá tí at tónin er farin úr ljóðførinum, til hann er tagnaður. "Bergtakandi" var orðið, sum ein blaðmaður á Sosialinum nýtti

henni. Eg boðaði henni eisini frá, at eg sjálvandi eisini mátti svara henni alment, nú hon sjálv er farin til miðlarnar við hennara aftursvari.

Góðu kollfirðingar Hetta árið er meira enn hálvrunnið, og vit eru farin inn í september. Mikkjalsmessa og skurðfjøllini standa fyri durum. Ein háárstíð í Føroyum nærkast. Hon er stundum strævin, men tó

flytingum millum fótbóltsfeløg í summarsteðginum. Vit hava áður sagt frá, at Hans Jørgen Djurhuus er farin frá B71 og til HB. Í B71 var hann vorðin stuðulsspælari, og hvussu tað verður í HB fer framtíðin at

fløggunum og hevur eisini arbeitt saman við arbeiðstoyminum hjá kommununi. Nú hann er farin um tey sjeyti, er Bergur Johansen farin úr starvinum sum húsavørður, men heldur fram sum tímaløntur eina tíð aftrat. Á

vænta sær nógv av honum. Í fimtu bókini er alt hetta um at ganga honum upp á nervarnar. Fólk eru farin at ivast í, um tað, hann fortelur, er satt, og nógv halda hann billa teimum inn, at hann aftur hevur