lanes”. Síðstu árini hevur Tórshavnar kommuna eisini útbygt gøtukervið, tað verið seg gøtur úti í Guds fríðu náttúru og gøtur millum býlingar o.a. Hesar gøtur verða sera nógv brúktar, bæði av fólki á súkklu

nógvum øðrum, eitt endamál við lívinum, næsti javnarin. Og tey halda á, so leingi lív og heilsa eru og Gud vil. At javna gevur bestu kenningina. Viðlíkahald og umvæling í senn, uttan timburmenn. Og allur annar

ð, í kynjamismuninum. Men nú so nógv er skrivað og enn meira sagt um kúgaðar kvinnur, líka síðani Gud gjørdist hon ella Gudrun, er hetta farið at skurra gjøgnum tinnitussan, tá hon sigur, hon er móður

vil hervið, vegna gubbabørnini, lýsa frið yvir minnini um okkara elskaða Jákup gubba, og takka tær Gud, fyri lán av tí deiliga menniskjanum Jákupi Olsen. Kirstin

stund fara at spýta eld um allan Gundadal og hvørs glæma fer at síggjast heilt til Runavíkar ella, og Gud forbjóði tí, heilt til Klakksvíkar – í sínum veldi hóska serliga illa her mitt í Havnini. Hevði tað

stund fara at spýta eld um allan Gundadal og hvørs glæma fer at síggjast heilt til Runavíkar ella, og Gud forbjóði tí, heilt til Klakksvíkar – í sínum veldi hóska serliga illa her mitt í Havnini. Hevði tað

Saltsiloin: har er meira enn helvtin av fíggingini egin peningur, sum er sera sjáldsamt – og her verður Gud hjálpi tú mær eisini tosað um pengar við neiligum tóna. Vit eiga at stuðla slíkum átøkum, sum leggja

r ella okkurt heilt annað. Tak tí røttu avgerðina nú. Játta teg sum ein syndara, sum hevur svikið Gud, bið Hann um fyrigeving, og bjóða Honum vælkomnan í títt lív, og gev títt lív til Hann. Vit hava við

Spurven er for Sigrun Gunnarsdóttir et religiøst symbol. “Ikke en spurv falder til jorden, uden at Gud er med den”, står der at læse i Matthæusevangeliet. Referencen hentyder til, at ingen skal blive forladt

hann. Øll mugu bara skilja, at hetta ikki snýr seg um, at nakar “útnyttar” nakran annan. Vit eru – Gud havi takk og lov – partur av Vesturheiminum og teirri hernaðarsamgongu, sum verjir Vesturheimin. Onnur