dugdi at fáa øll at kenna seg væl í tíni kæru heimbygd Kvívík. Kvívík átti eitt heilt serligt pláss í hjarta tínum, og tosaði tú ongantíð ilt um bygdina. Tú gjørd eisini títt til, at bygdin var eitt gott og
hátt sín egin og fylgdi síni egnu kós. Hann ballaði ikki nakað inn, men segði tað hann hevði uppá hjarta uttan uttanumtos, men oftast við einum skálkaligum smíli. Hann gekk aloftast í sínum eyðkendu
góðar rutinur í gerandisdegnum av størri týdningi, enn vit ofta geva okkum far um. Tað lá ommu á hjarta, at hennara barnaheim, Blásastova við Gjógv, skuldi verða gjørd í góðan stand, so familjan kundi
meg. Av hjarta, sál og mátti Hoyri nú 5. Mós 6 eina ferð enn: ”… tú skalt elska Harran, Guð tín, av øllum hjarta tínum, av allari sál og øllum mátti tínum.” At elska Gud av øllum mínum hjarta merkir at [...] Og tú skalt elska Harran, Guð tín, av øllum hjarta tínum, av allari sál og øllum mátti tínum. Hesi boðorð, sum eg í dag leggi fyri teg, skulu vera í hjarta tínum; og tey skalt tú leggja børnum tínum eina [...] av øllum hjarta tínum, av allari sál og øllum mátti tínum.” Jesus Jesus svarar tí lógkøna aftur, sum spyr hann um hitt stóra boðið í lógini: ”»Tú skalt elska Harran, Guð tín, av øllum hjarta tínum og av
og sat áðrenn tað eisini í nøkrum tíðarbilum sum varamaður á Løgtingi. Hann var javnaðarmaður við hjarta og sál, har var ongantíð nakar ivi. Hann var í føroysku sendinevndini til Norrøna Ráðið, og tað var
hann lættliga við sínari vitan geva kjakinum eitt ríkari innihald. Javnaðarflokkurin stóð hansara hjarta nær. Umframt at hann av og á kom við góðum ráðum um ymisk mál til bæði formann og onnur, so gav hann
kundi hon ikki loypa frá - hóast mátturin gekk undan. Vit eru mong, sum hava notið gott av góða hjartalagnum og gestablídninum hjá Ednu og Hilmari á Rókavegi 26. Altíð kendi eg meg vælkomnan. Prátið [...] eg vitjaði tey, síðstu tíðina hon livdi. Tað stendur í Sálmi 73,26. “Um mítt hold forferst og mítt hjarta, er tó Guð mín klettur og mín lutur allar ævir”- Tað var eydnan í lívinum hjá Ednu – og vitnisburður
og kom til strofuna »Hann á krossi bløddi, doyði fyri meg«, at ljósið frá Golgata skein í hansara hjarta og gleði og friður fylti hansara sál. Síðan tá var tað hansara størsta ynski, at vitna um Harra og
1962/63 – úr eini íbúð við kulda og morgun-gleri á køks veggjum. Hildibjørg bar fyrsta barni undir hjarta, og Lias sigldi tá sum stýrimaður við “Jonnu Dan” og var komin inn á gólvi á ferð til Føroyar, og
summar løtur, og geva førningin víðari til næstu ættarlið. Hon var sera røkin, og henni lá nógv á hjarta, at tað, sum hon hevði ábyrgdina av, skuldi ongin kunna seta ein fingur á. Somuleiðis hevði hon orku
