Stuttligt var at síggja, hvussu lukkuligur og glaður tú vart, tá tit fingu tykkara fyrsta ommudóttir. Gud fái tøkk fyri, at tykkum untust at fáa nøkur góð og hendingarík ár saman. Ikki minst feriurnar í Danmørk

tær sera frammaliga. Var familjan savnað saman til døgurða ellað annað, ja, so varð altíð trivið í Guds Orð og bøn. Hvønn morgun byrjaðu tú og Oddvør dagin við bøn, har tit nevndu hvønn familjulim við navni

blindum, skilja ei nón frá nátt. Sólin stígur úr havi, hon boðar ein nýggjan dag – til dáð ella deyð? Gud gævi, at føroyingar ansaðu tað.” Tá var hesin 26 ára gamli unglingi so smæðin, at hann ikki hættaði

illa? - Tá nakar er fordømandi. Hvat óttast tú? - Næstan einki. Men onkuntíð myrkrið. Trýrt tú upp á Gud? - Ja, upp á mín egna løgna máta. Vit hava okkara egna jargon, eg og Jesus-pápin bæði. Hvat er eitt

Og um vit ikki varnast tað og hugsa um tað - hvussu kunnu vit tá njóta tað? Bíblian byrjar við, at Gud í seks dagar skapti heimin. Sjeynda dagin gjørdi hann nakað týdningarmikið. Nakað eins týdningingarmikið

nationalistiskum orsøkum ungdóminum fótonglar í vegin fyri upplýsing. Og so fýlast teir á PISA-úrslitið . Gud forbarmi seg...

at tað er gott, at slíkt ikki hendir í okkara demokratiska og menniskjaliga fosturlandi. Tað er, Gud havi lov, bara í fjarskotnum, talibaniseraðum londum, at mannarættindi verða kúgað. Ikki í okkara dýrabara

Hvørji eru hjartamál tykkara? Svar: at vit sum einstaklingar og tjóð ikki seta álit á menniskju, men á Gud, skapara Himins og jarðar. at øll skulu kenna seg trygg í Føroyum, eisini ófødda barnið. at ríkidømið

ótta fyri avleiðingum. - Men nú er tíðin komin at møta ræðuskítunum í Føroyum, sum reypa um, hvussu Gud gav teimum grindina ella rættin til at vaða í blóði og særa hvalir, taka fostrini frá líkunum av mammunum

tínum, sum tú kundi hugsað tær, at næstin fór við tær sjálvum – nei, orsøkin til ræðuleikarnar í navni Guds liggur uttan iva í valdsgirndini hjá okkum sjálvum, sum enn á okkara døgum við jøvnum millumbilum