tin í undirhúsinum á Strondum og ein av ábyrgdarunum á altjóða kvinnudegnum fylti 91, sigur okkum, at teir gomlu eisini taka væl undir við hesum tiltaki. Aldursforsetin, Georg Abrahamsen, fylti
ótilvitað sendir signal um trygd. Likamlig stødd veitti stórar fyrimunir í bardøgum millum bólkar í okkara evolutioneru fortíð, og hesin trygdartørvur hongur enn við, hóast tørvur ikki er á honum á sama
- Tónleikurin hjá mær er rættiliga filmiskur, og hetta helt Christian Buhl vera áhugavert at gera okkurt burturúr. Hann fer umframt booking og distribusjóns arbeiðið at arbeiða við at fáa samband við
støðið er ymiskt, heilt frá 20 ára gamla Søren Brix, sum er danmarksmeistari í harmonikuspæli og til okkum føringar, sum eisini framførdu á stevnuni og komu væl frá okkara framførslu. Við góðari hjálp og
at koyra ígjøgnum urðargrót. Slíkar umstøður kann mann ikki bjóða ferðandi, hvørki fremmandum ella okkum sjálvum. A veg oman aftur til Vágs møttu vit gomlum kenningi, og spurdu, um hann visti hvør ið hevur
Kina. Tíbetur var tað ikki Alfredsson, tí so hevði kommedian verið fulkomin. Hugsið tykkum, at ein av okkara professarum hevði komi við ráðum til Haldór Ásgrimsson hvar hann skuldi ferðast. Íslendska tjóðin
at leggjast sjúk. Tey fáa fepur og reyð eygu, og Herbert og vinkonan Sally hava varhugan av, at okkurt er galið. Okkurt ræðuligt er um at henda! Tey leita sær trygd í loyniliga goymistaðnum, í
um vit hugsa eitt sindur longur fram við fyrireikingunum. Nú taptu vit á heimavølli síðst, so hjá okkum ræður um at reisast aftur, sigur Abraham Løkin, venjari hjá ÍF. Fyrru ferð, liðini hittust, var
Próvtøka var í mánadagin, og tá ið næmingarnir høvdu sitið í próvtøku hálvan annan tíma, sá okkurt gløgt eygað, at næmingarnir høvdu fingið skeivar uppgávur at loysa. Á uppgávunum skuldi
bløðini í sambandi við, at Finnur sum sagt hevði fylt seksti: ”Góði Finnur. Vit systkini og børn okkara fara at sakna teg nógv – ómetaliga nógv. Tú gavst so nógv og vart eitt gott bindilið. Skuldi skipast [...] hvør tann, ið trýr á hann ikki skal fortapast, men hava ævigt lív”. Finnur gleddist um, at mamma okkara eisini var fevnd av hesum orðum. Finnur var sum sagt snarsintur; men hann gjørdist tolin undir [...] vreiði. Vit hava hug til at ruska í tann deyða, buka hann og skelda út, tí hann er farin og hevur latið okkum standa eftir við alskyns trupulleikum og í stórari sorg. Tað er avgjørt ein kensla, sum vit skulu
