nýttu tey eisini høvi at síggja seg um. Tann eina dagin fóru tey til kinverska múrin. Fyri at koma hagar, ringdu tey eftir hesum sama hýruvognsførara, sum hevði koyrt tey til hotellið. Hann koyrdi tey til

koltursmaður. Barnaárini var hann øll í Koltri, Sum 14 ára gamal flutti hann í Hest, tá mamman giftist hagar. Men hann hevur vitjað aftur mangan og nú stendur hann í túninum í barnaheiminum og flytir røðu fyri

Einasta staðið, sum var áhugaverð nú var Suðurpólurin og hann hevði longu tikið avgerð um at fara hagar, tá ið hann hoyrdi um, at menn høvdu staðið á Norðpólinum. Men ferðin til Suðurpólin skuldi bara vera

Kommunan og virkini ynsktu at lurta og høvdu fund við borgarar um støðuna Ingolf Knutsen flutti hagar í 1983, tá ið talan var um heimsins friðarligasta stað. Hann býr 600 metrar frá kaianlegginum. Bara

spurningurin. Lønardeildin hoyrir ikki bara undir Undirvísingarmálaráðharran, og ein lærari fer ikki hagar, um hann er ónøgdur við at skula vera próvdómari 5 ferðir; ? har fóru vit til ein »myndugleika«, sum

íslendingar longu vóru komnir har at arbeiða. Men so fingu teir arbeiðsboð úr Klaksvík, og tá fluttu teir hagar at vera. – Vit vóru hepnir at fáa arbeiði í Klaksvík. Vit arbeiddu fyri tað mesta hjá Dávur í Gerðum

fóru á Frelsunnarherin í Reykjavík og fingu sær innivist. So komu menn, sum høvdu brúk fyri fólki, hagar at fregnast, um nakar var at fáa har til arbeiðis. Soleiðis var eisini hesu ferð. Tað var rættuliga [...] tað kundi verið. Vit róðu nógv suður um Før­oy­inga­havnina, suður á Trebrødre og suður á Marrak. Hagar var ein teinur upp á umleið tríggjar tímar at sigla. Hesi árini høvdu vit eingi hjálpitól. Tað var

um eina føroyska tilveru í Dan­mørk. Føroyahúsið í Keyp­mannahavn var sum annað heim hansara, og hagar kom hann regluliga. Líka til Dion var 85 ár róði hann við einum báti hjá kappróðarfelagnum í Keypmannahavn

nær í námind av okkum var á apotekinum, so hvørja ferð, vit skuldu hava eitt kopi, máttu vit út hagar. Tað er eisini í hansara tíð á sjúkrahúsinum at Ellis- og Røktareimið varð bygt mitt í sjeytiárunum

allar mátar eitt púra vanligt og virkið ung­linga­lív. – Við bilinum hevði tú størri frælsi og slapp hagar, tú vildi, tá tað hóvaði tær. Um viku­skiftini vóru bilar í roynd og veru barrir. Dansurin var liðugur