tólum, sum vit nýta í okkara arbeiðsdegi, men at hond ongantíð verður tikin um okkum, sum eru okkara egna amboð í okkara arbeiði. Ongin ivi er. Sjúkrarøktarfrøðingarnir eru bulurin í samfelagnum, og vit fylgja

Tjarnir, Berlin ella Basel støði, so kemur niðurlendska liðið aftur undir eitt ræðuligt trýst á sínum egna heimavølli.

eina byrðu í fylgiskjali ”pensjónsaldurin”, tá sagt verður, ” skal verandi ættarlið bæði gjalda til egna pensjón og pensjónina hjá foreldrunum?” (rættvísi síðu 11). Nei veruleikin er tann, at vit bara fáa

skrivaði sangin, eftir at hon hevði skilt, hvussu nógv lættari lívið gjørdist, tá hon veruliga kendi sítt egna syklus. Lagið er bæði ein persónlig spegling og eitt kall um meira opinleika um evnið. – Eg haldi

leggja slíkar byrðar á fólkið, men tað er pín­ligt og flóv­is­ligt, at tey ikki sam­stund­is broyta sín egna pensjónsaldur. Tá Løgtingið ger eina so gjøgn­um­gríp­­andi koll­velt­ing, sum at hækka pen­sjóns [...] hevði tað verið tað allar minsta, at ting­fólk vístu seg sum virðiligar fyr­i­mynd­ir og hækk­aðu sín egna pensjónsaldur eisini. Men tað gera tey ikki. Og tað ætla tey sær held­ur ikki at gera, tí so høvdu

skrivaði ein lesari í bløðunum, tá yrkingasavnið "Libido" eftir ein, ið rópti seg HOT, kom út í 1972 á egna forlagið høvundans, Semper Ardens. Handan navnið HOT (og forlagið) fjaldi seg studdentaskúlanæmingurin

stórbær, frek og uppfinnsom ljóð skapt, sum greitt seta støðið fyri ymisk umhvørvi, persónum og okkara egna undarliga heimi. Svenska blaðið, Orkesterjournalen, skrivaði soleiðis um framførsluna hjá bólkinum

halda arvinum í hevd er sámin Emil Kárlsen, sum til konsertir fortelur um hvussu hvørt hús hevur sítt egna joik. Emil Kárlsen er eisini ein sum veruliga megnar at endurnýggja mátan at nýta hendan serstaka

Danmark. Men hon er ikki klár til røktarheim enn. Hon er fødd áðrenn fyrra heimsbardaga, og hennara egna barn er á røktarheimi. Mangt í lívinum hjá Kirsten Schwalbe vitnar um høga aldur hennara. Í dag fyllir

per-sónliga frælsinum, sum tey høvdu áðrenn lógarbroytingina. Tá kundu tey sjálvi se-ta seg í teirra egna avlamisbil og koyra til teir “aktivitetir”, tær venjingar, kanning-ar, umframt at gera tey ørindi