dehydrera meg skjótt. Í stuttum fari eg tá at drekka eina rúgvu av vatni teir tríggjar fyrstu dagarnar fyri at fáa kroppin til at pissa nógv. Teir síðstu fýra skal eg so drekka minimalt. Tann síðsta dagin
komu eftir teimum á leiðini aftur til Grønlands. Hetta gav teimum úti móti tveimum vikum millum túrarnar, meðan fiskimenn við føroyskum skipum ofta bert steðgaðu fáar dagar heima. Eitt summar var Poul Johannes
minni til flutning av pakkum. Hesar máttu postboðini draga eftir sær við handakraft. Allar brekkurnar í Havn gjørdi ikki hetta lættari, serliga í frostveðri. Tað var serliga í Bringsnagøtu og Reyngøtu
Íslandi. Nakrir menn máttu jú vera eftir í bygdini fyri at gera tað tyngsta arbeiðið. Men kvinnurnar høvdu eisini nógv um at vera, teirra partur lá so sanniliga ikki eftir. Eg minnist væl hesar »torvmenn«
gamla ”Smyril”, at flyta ferðafólk til flogrutuna í Streymfjørðinum í samband við, at tyrlurnar ikki flugu vegna verkfall. Komandi partur kemur um fjúrtan dagar. Tá verður greitt frá ættini John
hesi innkrevjing og heldur nýtt tíðina til meira krevjandi uppgávur. Men eg fekk skrivað rokningarnar. Fór so frá bygd til bygd eftir at hava kunngjørt nær eg kom til tær ymisku bygdirnar. Eg var spentur
ólátaðir. Teir høvdu skorið fløgg niður og bólta stabbasteinar oman av vegnum. Hinar tríggjar reglurnar eru um bragdið hjá Honnu. Hetta avrikið vakti stóran ans. Øll bløðini skrivaðu tað, og tey vóru øll
45 ár. Hevði ongastaðni at búgva Eg varð føddur í 1926 í sýslumanshúsinum. Hinir tríggir beiggjarnar vóru føddir í Havn. Mamma flutti ikki suður beinanvegin, tá pápi gjørdist sýslumaður. Tað fekst einki
fór innar í stórstovuna. So var tað søgan um tann stóra steinbítin, Dia hevði fingið við Flesjarnar eina ferð hann var á floti. Steinbíturin var so stórur, at ikki eingang átta stórátarar úr Hósvík vóru
við Ósa. Tá ið vit koma suður um Nesi, er Jens deyður! Vit plagdu altíð sigla innan fyri boðarnar, men hetta kvøldið fóru vit suður á fýrlinjuna. So, høvdu vit farið innan fyri boðarnar, høvdu vit
