fyrireikingarár fyri at sleppa inn á læraraskúla. Mamma byrjaði at læra til lærara á Nørre Niss­um Semi­nar­ium í 1959. ##med2## Ivaleyst hevur tað ver­ið hugaligt hjá unga føroy­ing­inum at fáa vøkru og dugna­lig

sum venjari, og Atli er aftur í hitanum. Hugurin at venja er fram­vegis góður, sjálvt um venjingar­nar eru nakað eins­táttaðar. – Í uppstartinum renna við níggju kilometrar hvønn dag í skóg­unum. Tað hevði [...] Kerr, at allir trúgva upp á sigurin, hóast mótstøðan er sera sterk. Vit tapa 1-0, men raka steng­ur­nar tvær ferðir. – Súni Olsen hevur oftani skot­ið hasar í stongina og inn. Bara óheppið, at akkurát hasin

. Vit skundaðu okkum at pakka út, tí tað var altíð ein lítil posi við onkrum góðgæti í til óvitar­nar. Hetta var sera stutt­ligt. Tá vóru børn heldur ikki so forvand. Tað var nokk so langt at fara um í [...] Petersen, mammu­beiggi, longu virkin í Fylking, og hann var ein av teimum, sum skriv­aði undir viðtøkur­nar hjá AT vegna Fylking. Avgerandi at hava skip Tað ráddi um at fáa skip til fyritøkuna, og hetta endaði

rðir fyri at linna sorg­­­ina. Sum vanligt var tá, fór mamma í svørt klæði eins og hinar einkj­ur­nar í bygdini. Lívið broyttist sjálvsagt í bygd­ini. Umframt sorgina og saknin vóru jú so nógv færri menn [...] strævið. Ongantíð minnist eg hana klaga. Eg minnist, at eg plagdi at hoyra hana fara upp um morgn­ar­nar. Hon skavaðist í køkinum at kyka og slíkt. Torvið var heilt uppi á oynni. Hvørt hús hevði sínar torvheiðar

orkestrið vaks skjótt. Sjálvsagt var tað ikki fyrsta klassa musikkur, men hugur­in var frálíkur. Tær løtur­nar, vit komu saman at blása um kvøldarnar og um summar­dagarnar, verða ikki gloymdar av okkum, ið við [...] Vit vildu so gjarna hoyrast, og ikki hugsi eg, at tað vóru mong, ið snýstu at okkum, sjálvt um tónar­nar ikki altíð vóru so ”reinir”. Ikki minnist eg, nær vit fyrstu ferð blástu úti, men tá løgtingið helt

sum føroysku skipini keyptu, vóru uml. 6-7.000 tons pr. ár Ein av teimum, sum keypti størstu nøgdir­nar av sild í Stornoway hesi árini, var Hans Pauli Johannesen, sáli. Sildaskipini noyddust at sigla á

at siga, hvussu vorðið var. Mamma fór út við henni oman til Geilar, og har komu allar hinar konur­nar eisini. Eg minnist, at ein hvirla kom og hon breyt vindeygað inni í stovuni. Hvirlurnar av landnyrðingi

at gera. Eg segði, at undir slíkum umstøðum plagdu før­oy­ingar at sigla vestureftir, har umstøður­nar ofta kundu vera betri. Tá kundi eisini komast í le av kappanum. Tað varð eisini gjørt, og tað vísti

kundi brenna tíðliga. Tað skóru teir við soppinum í neðra. Tað fyrsta eg minnist, skóru teir bøkk­ar­nar niðurfrá. So kundu teir skera 1 til 3 breiddir av torvi. So løgdu teir bøkkarnar niður yvir aftur,

ymsar uppgávur sum at kanna hitan í sjónum, saltinnihald, algur í sjónum, alt á ymiskum dýpum. Algur­nar vóru jú fyrsta lið í føðiketuni hjá fiski, og var hetta eina avgerandi vitan at fáa. Tað hava nógv