ringdi fleiri ferðir til fleiri okkara og júkaði okkum um at steðga útgávuni av blaðnum. Men tað bar ikki til – og blaðið var farið til prentingar. Endin var so tann, at eitt tíðindaskriv kom frá
at hann hevði havt eina framsýning, og spurdi tí um møguleikan at lána Smiðjuna í Lítluvík. Hetta bar væl til, hóast nakað av bíðtitíð var.
Spil, og tískil hevur árið í fjør verið eitt av teimum bestu í so máta. Øll hesi árini, síðani tað bar til at vedda í Føroyum, eru yvir 100 milliónir krónur lutaðar út til barna- og ungdómsarbeiði, og er
gjørdi hann royndir við smádjórum, ið vanliga skíggjaðu ljós, til at vita hvat í ljósinum tað var, sum bar teimum ímóti. Hann nýtti t.d. reyðmaðkar, tvístertur og svartaklukkur. Koyrdi tey í kassa við ymiskt
Løgting drotningina um loyvi til at navn geva hospitalið eftir henni. Tað var játtað, og hospitalið bar hennara navn fram til 1962, tá ið tað fekk navnið Lands sjúkrahúsið. H.C.W. Tórgarð var byggimeistari
bert niðan til Vaglið. ? Í 1867 varð ætlanin at gera eina regulering fyri býin. Húsini stóðu sum best bar til, og tí skuldi alt regulerast. Av tí, at bygginevndin ikki hevði ráð at gera arbeiðið sjálvt, varð
høvdu leitað sær hagar at heilsa uppá Andreu. Eisini Sirið Stenberg, landsstýriskvinna, var við og bar fram røðu fyri føðingardagsbarninum.. Niðanfyri ber til at lesa alla røðuna. Góða Andrea So kom dagurin
holla vitan og gott skil. So hevur altíð verið, tí tá ið tygum høvdu fingið allan tann lærdóm, tað bar til at fáa á Tvøroyri, komu tygum sum 20 ára gomul til Havnar. Sum vit longu hava hoyrt, arbeiddu tygum
kærleikayrkingar vóru ímillum. Eg minnist, at eg, ein dagin eg fylgdist við Mads Winther og Hans Andriasi, bar uppá mál, at eg fór at royna at smíða løg til yrkingarnar úr “Ást”. Hans Andrias var “fýr og flammu” [...] Til henda sangin hevði eg óføra góðan hug at smíða eitt lag. Eg royndi einar tvær ferðir, men ikki bar til, løgini dugdu einki. Kristin var sum oftast tann fyrsti, ið fekk at hoyra løgini, hann var “dómari” [...] Um somu tíð byrjaðu vit at “øva” okkum til komandi konsert, ið ætlanin var at hava 2. jóladag. Eg bar hetta lagið niðan eitt kvøldið í gamla “Sloans sal”, sum vit nýttu til sangøvilsi, og sum ungmannafelagið
Annika Olsen, borgarstjóri, og Hans Jacob Niclasen frá kirkjuráðnum í Hesti, løgdu krans. Annika bar fram røðu. Hon segði millum annað: - Vit eru eitt sjófarandi fólk. Tað vóru vit, tá ið føroyski báturin
