Sum við so nógvum øðrum virksemi, so eru tað summi, ið eru virkin upp á ein máta og onnur upp á ein annan máta, men brúk er fyri øll­um, skal heildin fáast at virka. Og soleiðis er eisini við hesum ítróttarliga

al­menn­ari umsiting. Hetta merk­ir, at øll tey ferðalond, vit kapp­ast við, hava havt ein heilt annan stabilitet og ongan­tíð hava merkt teir somu trupulleikarnar, sum før­oyska Ferðaráðið hevur merkt

kvørnini. Tí spyrja vit Sambandsflokkin sama spurningin, sum blað teirra, Dimmalætting, spurdi onkran annan fyri meiri enn 100 árum síðani: “Hvor længe skal komedien spilles?”

føroyska merginum. Stundum eru vit rúkandi ósamd, men tá ið á stendur, standa vit saman. Tí hvønn annan hava vit, her úti í tí harðbalna Atlantshavinum? Frá gamlari tíð hevur lívið her verið merkt av skiftandi

fekk lands­stýr­is­kvinnan í bústaðamálum heim­ild at velja nýtt stýrið, og síð­ani hevur hon valt annan lim í stað­in fyi meg. Eg eri ikki firtin, tí eg hugsaði sjálvur um at siga meg úr stýrinum, tá eg

Kalmar Lindenskov settur sum myndamaður á Sosialinum. Og so setti Jan fólk, sum vóru útbúgvin ella á annan hátt høvdu royndir í blaðmannayrkinum. Tey eru fleiri, sum arbeiddu á Sosialinum, áðrenn tey fóru

avn leggur dent á, at neyðugt er við hugburðsbroyting, og at neyðugt er at síggja tilfarið á ein annan hátt, enn vit gera í dag. Ein hugburðsbroyting, ið sæst aftur í tíðarrákinum í dag. – Eg royni at

vit skapa innihald, heldur enn at gera so nógv sum gjørligt fyri løtuvinning. Har vit virða hvønn annan og náttúruna. Vit kunnu planta eitt træ og byrja av nýggjum. Venda keypirákinum bakið og ansa trænum

ikki nokta øðrum hetta, hóast vit sjálvi ikki hava vinning ella gagn av tí. ”Ongin kennur mein, í annan mans bein.” Hetta er so púra satt – men hví skal man so spenna bein fyri øðrum? Hví skal man spenna

Talan var als ikki um heitt blóð ella dramatiska støðu, men tað verður sagt, at dómarin sá sær ikki annan møguleika enn at vísa ostaskorpuna. 42) 0-0 Tað er framvegis málleyst við Margáir, men nú man brekkan