aftur í føroysku bókmentirnar at finna sær tilfar at vísa fram. Næmingarnir í 9. flokki spældu »Ein skúladagur í K«. Stuttliga søgan, eftir Mads Andrias Winther, var eisini skemitiliga framførd. Teir báðir

allarflestu minnast aftur á dagin við einum smíli um varrarnar. Tað var øgiliga spennandi. Fyrsti skúladagur er nakað heilt fyri seg. Tað er tann dagurin, tá barnagarðurin ikki longur er nakað, tí nú er mann [...] Men tað hongur sjálvandi saman við hvønn skúla ein gongur í og hvar ein býr. Í gjár var fyrsti skúladagur hjá ikki færri enn 758 føroyskum børnum um sjey ára aldur, og spenningurin lýsti úr eygunum á teimum

umvælingar í skúlanum á Ziskatrøð, fingu foreldrini at børnum í 1. til 6. flokki skriv um, at seinasti skúladagur áðrenn summarfrítíð-ina var 9, juni, og at umvælingararbeiðið byrjaði 15. juni. Ein pápi ringdi

stundir til at ganga runt á skúlanum og hyggja seg um. Haraftrat sleppa tey at royna, hvussu ein skúladagur gongur. Saman við komandi flokslærara sínum klippa tey, spæla uttan fyri og í fimleikahøllini,

og minni tilevnaði, og summi av teimum kennast aftur í »Endurminningum«: skúlatíðin (»Mín fyrsti skúladagur«), at barnið hevur ilt við at skilja ímillum yrking og veruleika (»Ovari vegur«), ein vinmaður