í Nólsoy, men Guð viti, hvat tey høvdu sagt í høvuðsstaðnum, um maður kom eftir vegnum við byrsu í hond. Enn livir veiðimentanin úti í Nólsoy, og tá nátungarnir eru fyri um mánaðarskiftið august/ september

gamal hevur hann arbeitt úti, - fyrst við vegarbeiði og síðani arbeitt fyri seg sjálvan við maskinu og hond. Ein avgjørd fortreyt fyri slíkum arbeiðum, og serliga tá talan er um at laða ein garð, er eygað:

m. Tí hvørja ferð hetta fyrrverandi so múgvandi húskið verður innheintað av veruleikans náðileysu hond, skúgva tey sær undan og taka hvørki ábyrgd ella støðu. Tey fáa snøgt sagt ikki upp í lag til nakað

og hesin súmbolikkur varð uppaftur sjónligari við tað, at ein og hvør slapp at leggja sína heitu hond á listaverkið, sum av tí sama bráðnaði skjótari. Mikudagin – fimm dagar eftir, at listaverkið varð

skoytt verður uppí: »Tín høgra hond heldur mær uppi«. Leiðarin í hesum fjøllum kennir væl lættsinni og tross hins ferðandi. Og tí heldur hann fast. Uttan at Guð helt so fast um hond okkara slapp neyvan nakar [...] »Sál mín ei víkur frá tær, tín høgra hond heldur mær uppi« (Sálmur 63.9) Tann tanki er ofta frammi í tí ísraelsku sálmabókini: at eitt menniskja má krøkja seg til Guðs. Og vit skilja tað so væl. Tí tað [...] góði hirðin visti tað og segði: »tey skulu um aldur og ævir ikki glatast, og eingin skal slíta tey úr hond míni«. Tann roynd skal nokk geva bæði tryggleika og mót, sjálvt á teimum villingarsomu fjøllum. John

enn onnur? Gert tú mismun? Hvar ert tú, Guð?« og Guð svarar: »Hvar ert tú menniskja? Vilt tú vera hond mín, fótur mín, muður mín, til tess at hjalpa og gera gagnsverk, har tú hevur møguleika til tess?

Í katakombunum er mynd frá triðju øld, har unglingi ber lamb á herðunum, meðan hann lyftir høgru hond at vælsigna við. Í kristnum bókmentum hevur hirðin hirðastavin í hendi sær, ella hirðafloytuna, at

niðju, ja uttan meining; men av alstóra og ófatuliga kærleika sínum til okkara hevur nú Guð rætt okkum hond í Jesusi Kristi og hevur latið frætta frá sær, tá hann jólanátt gav okkum son sín, hin einborna sum

til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum, og eg vil veita tykkum hvílu! Eg vil taka hond um tykkum! Eg vil taka mær av tykkum! Hvør er orsøkin fyri hjálp Jesu? Orsøkin er, at allar byrðar

ikki vóru at bera, tí vit onga meining dugdu at fáa í teir og heldur ikki dugdu at síggja Guds náðigu hond aftanfyri. At hvíla í Gudi merkir longu í hesum lívi, at vit ikki sjálvi skulu syrgja fyri ævigu lagnu