komin út er bert Sosialurin til í dag, men hann byrjaði nærum 50 ár seinni. Dimmalætting sá dagsins ljós í 1877, og tað var V.U. Hammershaimb, sum kom við uppskotinum um hetta ódeyðiliga navnið. Høvuðsstuðlarnir
vildi hon geva víðari til okkum børnini. Hon setti ikki ljós sítt undir skeppumálið, men gjørdi sum tað stendur í fjallaprædikuni: ”Latið soleiðis ljós tykkara lýsa menniskjum”. Sjálvt nú hon var blivin gomul
orðum takka vit fyri tað, okkum untist at hava saman við Sørini, og lýsa frið yvir hansara minni. Har ljós brenna fá undir lágari lon, sæst gjølla, tá eitt av teim sloknar – (J.H.O. Djurhuus) Starvsfelagarnir
kedd, so kanst tú ætla, at vit grótu nógv tár. Vit fóru inn í skúlastovuna og har tendraðu vit eitt ljós, sum stóð á tínum borði. Vit skrivaðu tær brøv og teknaðu myndir til tín at hava við í kistuna. Og
Eg má byrja við orðunum, sum pápi tín yrkti: Frá fyrstu stund, tú ljósið sá, tú birti ljós í lon; í eygum tínum lýsti tá ein Himmalglæma von. Mín elskaði sonur! Eg helt, at hjarta mítt steðgaði, tá eg
hann hevði lagt til rættist og sang. Tað, sum eg minnist allarbest við Jóhan er, at hann var eitt ljós allastaðni, hann var. Hann hevði eisini eini ótrúlig evni at síggja tað komiska í tí heila, og tær
hjá prestinum Martin Restorff Jacobsen, hann segði tað, sum nógv hugsaðu. Jonny spreiddi gleði og ljós, har hon var millum hesi fólk, sum vóru illa fyri vegna egna sjúku ella sjúku hjá næstringum. Tað
sami aftur. Dagarnir tykjast myrkir og daprir, men sjálvt um vit hava trupult við at síggja nakað ljós fyri framman, og vit hava trupult við at skilja, at tað er ein meining við øllum hesum, so vita vit
inn. Brynjolvur var ein av teimum stillu í landinum, hann var ein trúgvandi maður, hann setti ikki ljósið undir skeppuna. Eg minnist aftur til, tá hann arbeiddi saman við mær í ambulansatænastuni,
ið elskaði lív og anda. Vit altíð teg minnast við gleði og gleim, og sorg í sál skal linnast. Eitt ljós tú vart við tykkara heim, vit goyma í hjartanum innast. Skjótt várið her lendir og kraft gevur rót
