- Kanska tað verður ein hill ella okkurt líknandi, sigur altso 10 ára gamli Eliesar. Dámar væl at svimja Tá Eliesar ikki er í skúlanum spælir hann við vinmenn sínar. Teir eru allir úr Oyndarfirði, men tá

pláss við góðum fasilitetum, og soleiðis kunnu vit eisini stytta okkum stundir við eitt nú at bowla, svimja og spæla fótbólt – ella, hvat tað nú kann vera. Marni sigur, at hann í sínari tíð var á fleiri sólferðum

hyggjuráðini burturav, segði hann. Og tað kann gerast við at ganga, súkkla, rógva, renna, spæla bólt, svimja o.s.fr. ? Og her heima eru vit so hepppin, at tað er bara at fara beint útum, so eru vit í Guds fríu

trupulleikar viðhvørt herja á. Mangan hevur hann tikið til orðanna: "Okur eru lopnir útí, og nú er at svimja alt tað okur orka" ella at "hann sum einki torir at vága, hann einki vinnur". Mangan hava okur ásannað

spælipláss hjá børnunum. Og ein góðan og heitan summardag kemur meiri enn so fyri, at børnini fara at svimja í ánni ? í klæðum, væl at merkja. Eitt, sum børnunum dámar sera væl er at fara oman í fjøruna. Har

har tey fylgjast við bátinum hjá Eriki. Úti á miðjum havi seta norðmenninir sjálvstýrarin til og svimja yvir á ?Sølku Vølku?, har veitsla verður hildin. Erik steðgar nakrar dagar umborð, og Durita verður

týðiligt, at fyriskipararnir hava gjørt nógv burturúr”, sigur Bergtór. “Hjá mær gekk serliga væl at svimja. Á súkklurutuni vóru nógv 90° og 180° sving, har tað var neyðugt at fara langt niður í ferð. Fyri

vóru hans­ara fyrstu orð: – Eg vil sleppa at svimja við Idu og vil eisini í brúdleyp hjá systkinabarninum í Eysturríki. Ólavur dámar eins og Ida væl at svimja, men hann hevði ikki kunnað gjørt tað tey seinastu [...] at laga seg. – Eg sleppi ikki at rokast enn. Men um nakrar mánaðir kann eg so spakuliga byrja at svimja og røra meg aftur. Seinni kann eg so gera alt tað sama, sum onnur fólk, sigur Ólavur. Síggja tað

eru vill djór, og møguligt var bert at svimja við teimum, tá TÆR høvdu hug at spæla. Har vóru sera nógv »um-nú?« sum so førdu við sær, at vit IKKI kundu svimja, men vit vildu ikki hoyra um tað. Vit gleddu [...] delfinunum hevði gjørt, at vit høvdu fingið hug at royna tað sum allir fjakkararnir tosaðu um; at svimja við delfinunum. Hetta gjørdu tey har norðuri, so samstundis sum vit sóu tað vakra landslagið kundu

lýsti. Eg veit ikki. Hann (skiparin) snakkaði so við meg um at prøva at fara í land. Eg dugdi væl at svimja, men tað var ikki tespuligt at fara. Mær hevði dámt betur at farið leysur, men tað hildu hinir ikki [...] men tað var nógv brim. Var tað langt í land? Ja, tað var nokkso langt. Eg fór so. Eg dugdi væl at svimja, so tað hugsaði eg einki um. Tygum svumu nógv sum yngri? Grúiliga nógv, ja, ja. Tað vóru nógvir [...] Eg loysti endan av mær, tí hann darvaði meg so nógv. (Ziska hevði enda á sær, tá hann byrjaði at svimja.) Men tygum fóru ikki aftur á borði alíkavæl? Nei, ikki aftur á borði. Tá ið so tygum komu uppá land