varnast tú, at í erva er eingin botnur, skrivar Tóroddur Poulsen eina staðni. Heilir býir og stór skip grógva úr hondunum hjá menniskjanum, skrivar Jóanes Nielsen eina staðni, og ikki minst stór list,
pørtum. I 1931 hendi ein eins fantastisk bjarging, sum ikki er so nógv hoyrt um. Hetta var tá eitt skip fór á land á Suðurlandinum, og allir komu undan uttan hetjan, sum bjargaði øllum hinum av manningini
komu Anna, Martha og hennara systkin ikki at hava tað stóra sambandið til Lorvíkar. Jákup fór til skips við ”Norðlýsinum,” har Hans Mohr var skipari. Hann var við har í tvey ár. Hann kom til Havnar sum
vestin. Síðan fer Olivur til Íslands at arbeiða. Einaferð í 1944 ger hann avtalu við eitt føroyskt skip um at sleppa heim til Føroya við teimum. Hann kemur umborð, men fer so í land aftur onkur ørindi.
Skála, har hann rættuliga kom at gera vart við seg sum vnnulívsmaður fram til 1930-ini. Hann átti skip og virkir og kom at merkja nógv fyri Skála. Hann var kendur sum ein serstakligur heiðursmaður. Ein
ni undir Føroyum. Poli var eisini ein teirra, sum stovnaði mjólkaforsýningina í 1908. Hann keypti skip, sum hann kallaði upp eftir konuni, Olivia, og við tí gekk hann burtur í 1912. Sum ofta er, táið maðurin
Krákusteini. Hon er grundað á grein í bókarøðini hjá Niels Juel Arge: Teir sigldu úti Albert fór til skips 16 ára gamal við Sámali í Hvannasundi við sluppini Grundick. Hann hevði ætlað sær á skiparaskúla
eina ferð ein føroysk slupp inn á Vattarnesvíkina. Henda manning gjørdi nógv um seg. Teir fóru við skipsbátinum inni við landinum og oyðiløgdu tey sildagørn, teir komu framat. Síðan fóru teir uppá land
skipi, Skálanes. Leggjast kann afturat, at av teimum 17, sum bjargaðust, fóru allir uttan ein til skips aftur, hóast fleiri teirra høvdu fingið varandi mein av hendingini. Aðrir møguleikar vóru ikki tá
1. partur Okkara siglingarsøga kann vísa á nógvar syrgiligar søgur um skip, sum eru farin við allari manningini. Nógvar av hesum vanlukkum eru eisini umrøddar í hesi røð. Tað eru eisini hendingar, har
