nøgd av sera góðum klæðum útdeild til fólkið í bygdini Clincu, har vit arbeiða einamest. Hetta vóru klæðir, sum vóru givin av góðhjartaðum handils- og privatfólkum í Føroyum. Gleðin og takknemligheitin var
familjuni, serliga tey í barnastødd. Til hvørja Ólavsøku skuldi man so í audiens hjá tær fyri at finna klæðir fram. Tað var altíð hugnaligt at koma á gátt hjá tykkum, og til ta seinastu Ólavsøkuna hjá tær s
alt í øllum førum. Hann øll hár á høvdi telur, hann hvørt tár úr eyga fjelur, okkum føðir, okkum klæðir, gleðir, um so sorgin bagir. Hvat hann tekur, hvat hann gevur, faðirs hjartalag hann hevur, og hans
okkurt. Hetta kom eisini til sjóndar í summar, tá vit báðar skuldu pynta javnaldrarnar báðar í føroysk klæðir, tá teir gjørdust pisur. Tá so tíðin byrjaði at ganga undan og eg ikki var liðug við troyggjuna,
og so kom hjálpin. Heldur ikki hesuferð kom Pauli í váta grøv. Pauli skundaði sær heim at skifta klæðir, og so fór hann til útiróðrar, hann læt ikki sjóvarfallið bíða eftir sær. Ikki ber til at taka alt
okkum saman. Nú sum vaksin havi eg fingið fortalt, hvussu trupult tú hevði tað, við at skaffa mat, klæðir og annað til okkum børn, tí tú var jú einsamøll við okkum 8 børnum, sum bara vóru frá 5 til 16 ára
bestu pannukakurnar, saltastu frikkadellurnar og søtastu bollarnir frá ommu seymimaskinan gullkjólin, klæðir til føstulávint, nýggjar køksgardinur kreativ og kvik oman í býin, út á kirkjugarð, norður til Vestmanna [...] altíð eru smartar« »stuttligt at vera ungur í dag« stuttligt at eiga ommu Idu okkara omma sum átti klæðir at læna okkum toy at seyma út røsk og glað løtt sum ein fjøður vit sakna teg nógv eru so góðar við
fingið, síðani vit seinast vóru heima. Hetta mest, tí at eg visti, at tær dámdi væl at síggja nýggj klæðir, eins og tær dámdi væl at børn vóru pent ílætin. Eisini dámdi tær væl at royna nýggjar matuppskriftir
Bingo, ella koyrdu runt í handlarnar í Runavík og keyptu stás, ella vit hjálptust at við at orðna B68-klæðir á Svangaskarði, vit komu væl útav tí altíð. Tað at tú var trúgvandi, sermerkti alt títt lív, og á
sum hon bant vóru avbera vakrar og snøggar. Tá í tíðini varð alt bundið, tí vanligt var ikki, at klæðir fingust til keyps. Mamma og pápi fingu fýra børn: Jónvá í 1961, Paula í 1962, Hallu í 1969 og Anniku
