grønan lit segði Havsteen seg hava fingið eitt summarkvøld í sólsetri uppi á Hestoynni. Himmalin bar eldgulan sólarroða og sjógvurin djúpan, blágrønan lit. Ein tøkk fyri mong góð ár Kirkjulist er Sven
brúka tað gamla starvsnavnið brandmaður, tí arbeiðið hjá Montag og feløgum hansara er ikki at sløkkja eld, men at brenna bøkur og ofta eisini tey fólk, sum eiga og lesa hesar bøkur. Montag ger sítt arbeiði
sást so væl inn á Nes í Hvalba. Eg minnist einar tríggjar ferðirnar, at tað bleiv glaðað. Vit settu eld á hoyggj. So kom bátur út. Tað var vanliga ein deksbátur úr Sandvík, sum kom at spyrja, hvat ið bagdi
mær frá, at hann bleiv hjartkiptur tá hann í barnagarðinum fekk at vita, at Gud ein dag skuldi lata eld regna av himli. Og ein kona hevur fortalt mær, at dóttirin bleiv óttafull tá ein lærari í skúlanum
kann øll somul, leiðir sálir fram á mál. Eg má elska Jesusnavnið, Frelsu, frið í tí eg fann, andans eld fekk í hans favni. Eingin frelsir uttan hann! Jesusnavnið vakurt ljóðar, lat tað ljóma her á fold!
báðar partar linkaði ikki av hesi grund, men helt fram við óminkaðum beiskleika. Serliga eitt mál fekk eld í sinnini, kanska tí tað hevði so stóran mentanarpolitiskan týdning. Spurningurin var hesin: hvør skuldi
fyri honum, og eftir eina lítla løtu varð alt í lagi. Vanførehjemmet Vanførehjemmet var úrslit av eldsálum, sum hava viljað gjørt nakað fyri fólk við likamligum avmarkingum. Ein av hesum var Johanne
klæði í baljuni og skolaði tey í lækjuni. Hon var í torvi við øllum børnunum, bar burtur og kyndi eld, so tað bar til at fáa heitan munn og pannukøkur í sólskininum. Tá várfjallið var gingið, vaskaðu tey
standin. Gøta og hennara rolla í tjóðskaparstríðnum Men sum so mangastaðni festi tjóðskaparrørslan eld í. Eisini her. Gøtan hjá Tróndi varð uppafturgrivin. Annað ljós varð varpað á hann. Fólkið kom higar
standin. Gøta og hennara rolla í tjóðskaparstríðnum Men sum so mangastaðni festi tjóðskaparrørslan eld í. Eisini her. Gøtan hjá Tróndi varð uppafturgrivin. Annað ljós varð varpað á hann. Fólkið kom higar
