Prækede Provst Evensen i Thorshavns Kirke. (Hann var giftur við Onnu, sum var dóttir Evu og Andreas C. Lützen, sum millum annað var borgmeistari í Havn. Hann small deyður niður, tá ið hann helt talu fyri kongi [...] Aar siden blev opført af et engelsk Kompagni. Hetta er Østrøms fabrikk, sum nú er ein partur av Lützens Timburhandil á Skálatrøð. Byen ligger paa en meget ujævnt Terræng, hvorfor nogle af Gaderne ere meget

stig­takararnar at fáa tað bygt vóru so frægir menn sum Frants Restorff, kendur sum bakari, Valde­mar Lützen og Petur Poulsen, Petur Snikk. Hesir høvdu ikki nógv við sjógvin at gera, men teir høvdu hjarta fyri

føstulávintsveitslu í 1876. Við vóru 12 føroyingar, teirra millum vóru umframt Jón og Fríðrik, Edvard Lützen, Johan Olsen, Jørgen og Hjalmar Hammershaimb. Her vóru á fyrsta sinni bornir fram føroyskir fost

so seinri heim til hendan ringa standin. --- Komandi Miðvika Komandi partur verður um Andreas C. Lützen í sambandi við, at tað 13. juni eru liðin 200 ár síðani hann varð føddur. Men í Miðvikuni um 2 vikur

Annfinn, son Katrinu, og Oluffu, systir hennara. Sum Janus minnist vórðu myndirnar tiknar av Sigrid Lützen, sum var fotografur. Janus var einasta modellið av vaksnum manni í bókini. Bindibókin hevur uttan

Síðan fór Óli at arbeiða á landi, mest í Havn. Hann arbeiddi millum annað á ísvirkinum hjá Valdemar Lützen og eisini hjá Balslev. Tá var at fara til gongu báðar vegir. Varð arbeitt leingi, fór Elsa við døgurða

Á heysti í 1957 fóru tríggir ungir føroyingar - Rasmus Glyvradal, Ólavur av Steinum og Øyvindur Lützen - yvir til Noregi fyri at nema sær landbúnaðarútbúgving á Voss. Rasmus var har í 1958 og 1959. Heimaftur

skúla. Tann fjórði er bankamaður. Abbin í Havnini, Palli á Lava, tænti oljufeløgunum hjá Valdemari Lützen, Esso og Statoil í fram ímóti seksti árum. Ivaleyst munnu sjógarparnir hava hugin til sjógvin frá

marglittur skari, sum hevur funnið saman um rossini. Og ofta eru tað familjur, har áhugin gongur í arv. - Lützen, Mohr, Hansen og Í Horni, sum eg eri av. Tað er frá gamlari tíð, men sera nógv ungfólk hava hug til

dagar, eina viku ella so. So varð farið aftur í skúla. Henda morgunin til morgunsang heitti Chr. Lützen, sum tá var skúlastjóri, á næmingarnar at vera friðarligar í skúlagarðinum, tí nú var eingin vón [...] at hugsa um tað, gjørdi eitt ella annað, tá segði ein drongur við meg: "Minnist tú ikki, hvat ið Lützen segði í morgun." Tað fór sum ein knívur ígjøgnum meg, men hesin næmingur mundi ikki vita, at pápi