Havnar Telvingarfelag. Hesir vóru Martin Poulsen og Olaf Berg. Hann segði í 1992 bart út, at við kønari hond áttu hesir at kunnað komið heilt langt. Og so eru vit aftur við sama spurning: hvat vilja føroyskir

framvegis vil hava eygu og oyru opin fyri øllum teimum, ið hava tørv á, at eg kann rætta eina hjálpandi hond. Tín atkvøða kann sostatt gerast ein virkin atkvøða fyri teg tey komandi 4 árini, um tú velur meg

kommunu, sum hugsar um allar borgarar tess, og har trívnaðurin og tryggleikin í gerandisdegnum ganga hond í hond. - Serliga vil eg at virka fyri, at vit fáa sett gongd á almannagagnligar bústaðarbyggingar, ið

uppisjóvarflotanum fleirfaldað. Tað er ikki so langt síðan at uppisjóvarflotin fekk eina hjálpandi hond frá landinum og tí kann ein vælvild hagani ikki kennast heilt fremmant. Tilætlað tilvild og lyftisbrot

tað, sum ikki eydnast. Og hugsi ov lítið um tey, sum líða neyð, og sum hava brúk fyri eini hjálpandi hond. Hvat ger teg illan? At politiski journalistikkurin í Føroyum er so veikur. At politiski myndugleikin

goldin í skipanina, eisini kemur foreldrum til góðar og ikki endar aftur í landskassanum. Bundin á hond og fót Bjarni Djurholm staðfestir, at hann vildi heldur enn fegin gingið arbeiðsgevarum og fakfeløgum [...] tað fær hann ikki gjørt, sigur hann. - Eg eri trongdur upp í ein krók í hesum máli og eri bundin á hond og fót, sigur hann. Hann sigur, at tað er Løgtingið, sum liggur í buktini, men partvís eisini Lan

bygdaráðið. Men hon heldur kortini, at tað eru nógv viðurskifti í Hvalba, sum treingja til eina bøtandi hond. Millum annað heldur hon, at kommunan eigur at leggja stóran dent á at røkja bygdina væl, so at hon

fyri ólíkindum frá stórkapitalinum. Fyri ikki so mongum árum síðani gingu listafólk og granskarar hond í hond og vístu á skeivleikar í samfeløgunum vestanfyri. Politikar tóku hesar áskoðanir til sín og førdu

Filip avgjørdur. Hann er 24 ára gamal og hevur nógv ár eftir sum hond­bóltsspælari. Hann hevur somuleiðs ein dreym um at sleppa víðari sum hond­bóltsspælari. Eg kundi hugsað mær at spælt eitt ár afturat her [...] her í Føroyum og blivið nakað betri. Síðani kundi eg hugsað mær at komi víðari í hond­bóltsverðini, men eg fari ikki úr Føroyum uttan meistara­heitið, sigur Filip at enda. Hjá kvinnunum bleiv Liljan Djurhuus

sipar til, at hann kanska var eitt sindur ógvusligari fyrr, tá hann ofta teknaði fólk við svørði í hond, sum høgdu høvdið av hvør øðrum. – Tað var sjálvandi myndaliga talað, men eg haldi, at eg havi broytt