enn okkara vegir og okkara hugsanir. Svárast kennist tó sorgin og saknurin hjá Hera og børnunum og hennara nærmastu, sum hava mist eina góða konu og mammu, vermammu, dóttir, systir og verdóttir. Má Harrin [...] Um tað mundið áttu Linhild og Heri tvey børn, íð vóru umleið á sama aldri við tey yngru hjá okkum, og gjørdust tey spælivinir og vit vinkonur. Frá tí tíðini er nógv gott og stuttligt at minnast afturá [...] lítar, og mong eru tey foreldur, ið trygg kundu lata síni børn í hennara hendur. Tá serligir dagar hava verið her í húsinum, rætti hon mangan eina hjálpandi hond, bæði við baking og ymiskum øðrum, og lá tað

valdar, dagar og nætur vóru taldar. Í myrkri vit saman fella hendur, tí takleys lon eftir stendur Vetur fer mót vári ber, okkurt gott í vænti er. Verður tað nú hesa ferð, at stovmurin hoyrist, og gróður er [...] saman fella hendur, tí takleys lon eftir stendur. Hóast stilli valdar, tá stormur er, búgva vit í hesi verð. Til tann dag mót ljósi ganga, tá skal húsið saman hanga. Í myrkri vit saman fella hendur, tí takleys

taka ímóti, og tað var ikki eiti á, hvat tú diskaði upp við. Klár til at fara út í kjallin eftir tí, eg elskaði allarmest at fáa: skerpikjøt og nýbakað rugbreyð. Og so tínar fantastisku hendur; hvat tær [...] havi sæð, og eg eri so glað fyri tær. Tú hevur verið ein fantastisk omma, og eg kundi sagt so nógv meira. Men alt tað, sum tú hevur verið fyri meg, havi eg sagt tær, áðrenn tú fór herfrá. Var og gav tær [...] tær muss og klemm dagin áðrenn, tú vildi sleppa herfrá. Tú vart so ótrúliga vøkur at síggja, og tá títt hjarta ikki orkaði meira, lá tú við einum stórum smíli, og eg eri vís í, at tað smílið eigur maður tín

at eg eri her norðuri. Her er so stilt og kalt at koma inn. Eg fari ein túr runt í heiminum, og so inn aftur í stovuna. Eg leggi meg á sofuna í frakkanum. Sorgin og saknurin níva. Meðan eg liggi soleiðis [...] Soleiðis gingu árini og ommubørnini komu. Henni dámdi so væl at fáa vitjan, jú fleiri, jú betri. Tá livdi hon mitt í verðini, millum børn, verbørn, ommubørn og langommubørn. Og nógv vóru vit mangan. Hon [...] at koma í dag?« Altíð kom onkur at vitja, og øll vóru vælkomin. Mamma mintist hvønn føðingardag hjá øllum, og vit vóru ikki so fá. Ikki minni enn 35 ommubørn og enn fleiri langommubørn untist henni at fáa

hjá tær at hagreiða og gera mat, og mangan stóð tú til langt út á kvøldarnar og gjørdi knettir og frikadellur, eftir at babba hevði verið á flotið. Babba var innløgumaður um ein háls og tú stóð klár at taka [...] Hendan morgunin sleptu hendur tínar, og ferðin heim í ævinleikan byrjaði. Vit vóru hjá tær, tá tú dró andan fyri seinastu ferð. Katrin og Súsan hildu í hondum tínum, tá tú fór, og fingu sagt tær, hvussu [...] tað stuttligt at síggja, hvussu glað og takksom tú var fyri allar heilsanirnar, gávur og blómur tú fekk á tínum stóra degi. Mamma góða, tú var frísk til tað seinasta og hevði eitt minni sum fáur. Stutt áðrenn

lívsins morgni. Troyttar hendur hvíla nú, tær høvdu ein langan róður. Lívið breyt í bæði borð, tá børn løgdu inn áðrenn móðir. Tøkk fyri minnir tú gavst her á fold, bæði í sorg og gleði, tøkk fyri ríku gevandi

er ongin og onki, sum kann erstatta mammu. Mamma var bert 17 ára gomul, tá hon fekk tað fyrsta barnið, og tá hon var 25 ár, átti hon fimm børn, Maritu, emil og so okkum trý, Gunnar, Julian og meg, sum [...] seg. Tað, sum mamman livdi fyri, var pápan og okkum børn, og síðan ommubørnini. Tað, sum sermerkti mammu var, at hon ofraði seg fyri okkum øll, tonkti aldri upp á seg sjálva, men livdi fyri at hjálpa øðrum [...] sum eru tríburðar, og tá hon var 32 fekk hon lítlusystur Katrin, so tað hevur mangan verið ógvuliga strævið. Pápin var altíð á sjónum, so hon mátti klára alt heima, men ongantíð hoyrdi eg hana gremja seg

ynskir um lív og heilsu. Góða elskaða Randi systir, Jákup svágur og lítla fitta Victoria, vit syrgja og gráta við tykkum um tann svára missin og tað strævna tíðarskeiðið ímeðan Óli var sjúkur og sum kravdi [...] er sum her Og eingin nátt; Og lívsins á her rennur fríð Sum krystal klár, Ei sorgin er tí landi í, Og eingi tár. Niðurlag: Mær leingist til landið har uppi. 2. Og táið slætt er lívsins hav, Og blikalogn [...] sorg, vón og vónloysi. Hóast tógvið stríð altíð so jalig, vóngóð og sterk, hvørja tíð og stund. So spyrja vit hví alt hetta sum av fyrstum byrjaði so væl, skuldi enda í slíkum vanlukkulagi? Og vit tykjast

sum sak­førari og sam­bands­­­politik­kari. Steingrim doyði í góðum árum og Mar­gretha kom at arbeiða á sýslu­skrivstovuni Steingrim og Rakul Malena f. Midjord áttu 12 børn, 2 døtur og 10 synir. Av teimum [...] ligar rembingar í Føroyum, og tá fara fólk at taka partí fyri og ímóti. Hetta kemur rættuliga til sjóndar í 1901, tá ið Tinga­krossur byrjaði at koma út við tí víðgongda og frílynta Kristin í Geil sum [...] eftir, at hann var givin við øllum og segði við hann: ”Ja, nú er liðugt við at skriva!” Hann hygg­ur uppá meg og sigur: ”So, tú er givin!” Mátti velja millum pápan og flokkin Georg livdi fult út upp til

altíð roynir at ugga og troysta meg, líkamikið nær eg havi vent mær til tín. Hendan tíðin hevur verið, og er enn hørð hjá tær, men tú hevur verið mær til so stóra hjálp, og eg eri glað og heldig at hava teg [...] hugsaði um at gerast skipari akkurát sum tú, og sum lítil, og enn tann dag í dag, elski eg at hoyra fólk siga at eg líktist tær babba. Eg havi so nógv góð minnir…tú og mamma vóru so ófør at gera útfluktir við [...] eru fast prentaðir í mínum minni. Náttúran og djórini hava altíð haft mín stóra áhuga, og tað visti tú babba. Tú rópti eftir mær, tá okkurt spennandi var, og vakti meg um náttina, tí stórhvalur sást, so