segði ?omma? og ?abba?. Men dagin fyri, at tit skuldu koma, fingu vit tey syrgiligu boðini, at tú vart deyð ? tað er ófatuligt. Tú sum vart púra frísk, hvussu kann tað bera til? Lítla Lydia elskaði teg mamma

fyri sangin frá United Voices, men hann lat vera, tí hann var í prestakjóla. Nei, kirkjan er ikki deyð, hóast harmiligt stíð hevur merkt hana seinastu tíðina?

nøkrum so stórbærum sum at hava felagsskap við Harran sjálvan og alt kirkjulið hansara, bæði livandi og deyð! Og tað er júst hetta, hin heilaga kvøldmáltíðin er: vit fáa lut í Harrans likami og blóði og harvið [...] ólukku. Faðirin hevði altíð havt tað fatan, at altarborðið var honum ov heilagt. Men eftir barnsins deyð varð øðrvísi: »Í hini heilagu kvøldmáltíðini eru vit í sama kirkjuliði« segði hann. Hann hevði skilt

bert tann sterkasti vinnur, og vit hava fingið sjón fyri søgn um, at í studningspolitikkinum er eins deyð annans breyð. Tí hevði verið áhugavert at hoyrt nakað um, hvørjar hugsjónir eitt nú javnaðar- og

flotið yvir og hann má sleppa at gera vart við nøkur viðuskifti, sum eru ein spurningur um lív ella deyð hjá føroyskum sjómonnum. Onki skil á Ikki minni enn tvær ferðir uppá eina viku er Sancy enda í ódnarveðri

hann eisini at vita frá fólki. Hann fekk at vita, at oljuvinnan fór at verða spurningurin um lív ella deyð fyri Suðuroynna. Eitt nú segði Dia Poulsen, at oljuvinnan fór ikki bara at bjarga Suðuroynni, hon

tá bussurin varð lyftur upp við luftpútum. Skjótt varð atborið at fáa gentuna leysa, men hon var deyð á staðnum.

okkara, tí vit eru nær hvørjum øðrum og hava gjøgnum søguna altíð merkt beinleiðis, at næstans lív ella deyð eisini er okkara gleði og sorg. Vit hava møguleikan at geva frælsinum eitt veruligt innihald. Frælsi

við, at fyrimyndin í skaldsøguni »Barbara« hjá Jørgen-Frantz Jacobsen, Estrid Bannester Good nú er deyð, 95 ára gomul, endurprenta vit brot úr grein hjá Jógvani Isaksen, Íblástur og andróður III, har greitt

við, at fyrimyndin í skaldsøguni »Barbara« hjá Jørgen-Frantz Jacobsen, Estrid Bannester Good nú er deyð, 95 ára gomul, endurprenta vit brot úr grein hjá Jógvani Isaksen, Íblástur og andróður III, har greitt