hvør hevði fingið sítt. Fyrst var reisan yvir goldin, síðan fekk Aldufelagið sítt. Ferðin frá Skála við Buttercup til Seyðisfjarðar var goldin, og tað sama var reisan til Føroya. Eg havi nógv gott at
geva okkum tíð at leggja í koyggjurnar, og síðan bleiv siglt, tá ið alt var komið upp á pláss. Reisan niður gekk sera væl, eitt lítið samdøgur, so vóru vit inni á víkini, har Skeld lá, einar fimtan
dagar, var Joan endiliga í Nuuk nýggja heimlandi sínum komandi hálva árið Grønland. Hvørt langa reisan var orsøkin, møði, nervar, bangilsi ella hvat, veit Joan ikki, men fyrsti blundurin í Grønlandi
brúnni. Ein rútur varð kroystur inn, men hann kom so aftur í rættlag, tá ið avfjaraði. Soleiðis var reisan allan vegin. Tað var stormur hvønn dag, sum vit sigldu niður eftir. Ferðin var í minsta lagi ein
varð at stóðu skipsmenninir so væl snollaðir frammi á bógnum og á dekkinum. Okkurt gott var í væntu. Reisan úr Grønlandi tók einar 14 dagar. Hugsi hesar løtur fóru av stað við at tilevna eina dukkusong, holabát
Laurusa blómur og komu tær so við og við runt allar Føroyar. Fyrst helt hon, at tær vóru útdeyðar, tí reisan heim hevði veri so long, og tí bað hon Einar taka meira heim við sær næstu ferð. Hetta er eitt vakurt
