Marita og Fiorella eru nú vorðnar 19 ár. Tær standa í býráðshúsinum í sælendska býnum Nykøbing. Her skal hátíðarløtan fara fram. Marita og Fiorella hava valt at ganga saman í skrásett parlag
har tað júst um fyribyrging verður mett, at íleguvitan verður eitt tað týdningarmesta frambrotið, tí her fáa vit møguleikan at staðfesta sjúkur og sjúkuorsøkir nógv skjótari enn áður, og tí betur fyribyrgja
royndini, tí har vesturi skaptist »Skótin í Bø«, »Ábal« og ikki minst sangurin, »Hvat er lívið ikki herligt at liva«. - Tann sendingin varð so send nýggjársaftan 2002, sigur Jákup Veyhe. Við á Norðoyastevnu
hava frítíðarviksemi. Vit skulu temja likamið. Helst av landinum ein ferð um árið, og nógv annað, ið her kundi verið nevnt. Hvussu hevur so hilnast? Vit fáa okkum enn fleiri ting, men verða enn minni nøgd
basa teimum á heimavølli? -Fyrst og fremst vóni eg, at tað fer at merkjast, at vit vera á heimavølli. Her hugsi eg um stuðulin frá áskoðarunum. Sum støðan er nú, so er tað upp til teir at leypa á. Hetta er
einaferð finnur tað fyri gott, ella eisini at meta um, hvørt tað loysir seg best fyri ein sjálvan her og nú. Einki við at brúka Paulus ella Luther ella onkran heilt annan sum umbering fyri at sleppa sær
menniskjan stendur fyri, hava sosialt skap. Tað veri seg hungur ella arbeiðsloysi, tí grundliggjandi er her talan um sosialar trupulleikar voldaðir av samfelagsins samanseyming. Og nettupp í tí skili lata
rættiligan skelk, tá eg komi á skaðastovuna og síggi, hvussu hann sær út. Tað var heilt týðiligt, at her var ikki bara talan um yvirflatisk sár, sigur Lív Durhuus. Komin á skaðastovuna er bert at bíða eftir
har tað júst um fyribyrging verður mett, at íleguvitan verður eitt tað týdningarmesta frambrotið, tí her fáa vit møguleikan at staðfesta sjúkur og sjúkuorsøkir nógv skjótari enn áður, og tí betur fyribyrgja
strembað verður eftir, at fólk verða heima so leingi sum gjørligt. Tann vinstravendi lesarin fer kanska her í baklás og hugsar, at soleiðis er karráur høgrapolitikkur. Eisini hetta varð tosað púra opið um á
