trupulleikar, eitt nú í Stalingrad, sum vóru at kalla óloysandi. Og endiliga eigur ein at hugsa um veðrið ? evjuna ? raputitsa ? sum á vári og heysti darvaði týskinum í ólukkumát, og kuldan, sum á vetri
sum nú ættin loyvdi tí. Sunnanfyri á høgættini, ja líka inn um Fagranes og út í Strongina, tá ið veðrið var gott, og norðanfyri tá ið vindurin var sunnan ella útsynningur ? úr ?Pyntinum? langt inn um
skjýtur frá hond eftir fugli. Við á ferðini er eisini Julian Florescu. Rumenin er bangin sjálvt um veðrið er gott á veg suður. – Vit tapa dystin í kolandi stormi og hugsa bara um at sleppa avstað aftur,
desember verða tveir aðrir avhoyrdir. Teir høvdu eisini verið á veg til útróðrar hendan dagin. Men tá veðrið var heldur vánaligt, og ein av manningini var fullur, avgjørdu teir at venda aftur. Tískil var abbi
av teirra monnum komu umborð á Vestmanna á heimferðini. Eftir at hava riggað til fóru teir avstað. Veðrið var gott at byrja við. Men tá ið teir komu á Kappan var stormur í tveir dagar. At nógv stóð á, fingu
og – tað kundi jú komið okkurt sum forðaði, og so er tað betri, at ikki ov nógv vita tað. Bara nú veðrið eydnast. Eg gleði meg til at hoyra eitt útvalt kór syngja ein av mínum sangum, og so gleði eg meg
(giftur við Siggu, systir Ziska), og so fýra íslendingar, sum vildu sleppa til Føroya. Fyrsta dagin var veðrið gott, men um kvøldið ruskaði hann beint ímóti, og tað helmaði ikki í aftur. 1. februar fingu vit
lýst til tann 19., men hon var av ongum orsakað av veðri, og varð hon tí útsett til dagin eftir. Veðrið gjørdi eisini, at ikki var farandi húsanna millum. Poulina í Oyndarfirði, ein vinkona mammu, og Gunhild
Løgdu bakk inn móti landi Vit komu yvir síðst í februar mánað, og vit høvdu fingið nógvan fisk. Veðrið var hampiligt, men sum rímiligt er á suðurlandinum, so vóru altíð onkrir bakkdagar uppií. Tað var
at sigla til aftur til Tinganes, tí tað verður óveður. Hinir á bátunum slóðu hetta upp í glens, tí veðrið var gott og teir hildu á at fiska. Men løtu seinni brennir hann á við nógvum vindi, og teir høvdu
