Vinnuvitan - móti betri vitan

Jógvan við Keldu

løgtingsmaður og fyrrverandi landsstýrismaður í útlendingamálum

Óli á Deild Olsen, á­byrgd­ar­blað­stjóri í Vinnuvitan vísir í oddagrein 11. okt­ob­er vinnuliga, vanvirðisliga á­byrgd­ar­kenslu av lógar­heim­ild­um og lógloysi.

Antin er hann óvitandi, meiri óvitandi enn blað­stjóri á vinnuligum mál­gagni kann loyva sær, ella tek­ur hann undir við tí lóg­loysi, sum varð framt í út­lend­ing­apolitikki-num. At okkara vinstravenda Kring­varp Føroya ongantíð ynskti at seta seg inn í út­lend­inga­problematikkin, tyk­ist samfelagið at kunna liva við, men vinnulívinum kann henda líkasæla gerast dýr.

Hann sigur m.a. soleiðis í hesi heldur ófrættakendu odd­a­greinini: “Áðrenn Fólk­a­flokkurin við Jógvani við Keldu slapp framat út­lend­ingamálum, var eing­in, sum tosaði um trup­ul­leik­ar við arbeiðs- og upp­i­halds­loyv­um til útlend­ing­ar. Hetta tyktist vera eitt av­­greiðsl­u­mál...”

Eg skal í fyrstu syftu bert halda meg til hetta brot­ið í oddagreinini.

Framd lógarbrot

Skal fyribils heilt stutt greiða frá, hví einki hoyrd­ist áðrenn eg kom í lands­stýr­is­sessin og orsøkirnar til, at so mong mál endaðu sum álvarsom rættarmál og tað kann undra, at ikki fleiri mál endaðu í rætt­i­num.

Fleiri av mínum fyrstu fund­um í Inn­lend­is­mál­a­ráð­num vóru í samband við illa- og ólgógliga avgreidd út­lendinga mál, sum høvdu ging­ið fyri seg í longri tíð. Ein nýsamrádd ít­rótt­a­r­av­tala, sum ikki kundi við­ger­ast eftir, skeivar und­ir­skrift­ir, og vinnufyritøkur sum ikki yvirhildu lógir og regl­ar, sum sendu fólk út í van­lagnur.

Í hesum sambandi var trýst lagt á meg bæði frá pol­it­iskari síðu og við al­emnna kringvarpinum, sum bæði var innhabilur og ikki ynskti at vita, hvussu út­lend­in­g­amál- og -poli­tikk­ur hingu saman, eisini gjørdu ávísir aðrir fjøl­miðl­ar seg skyldugar.

Ovasti rætt­a­r­mynd­ug­leik­in – danski fútin – segði, at fingu vit ikki skil á hesum, “kasti eg málini frá mær”. So ísurin var tunnur, um­framt at í øðrum høpi var siglt tungan sjógv.

Gav ongantíð eftir

Í teirri tíð – tað vardi nevn­i­liga eina tíð - tá løgmaður, Fólk­a­flokkurin, Sambands-flokk­ur­in og Javnað­ar­flokk­urin vóru samdir um at senda meg heim, tí teir ikki klár­aðu trýstið, og eg sjálv­andi ikki góðvilliga vildi fara, var eg glaður fyri, at eg ongantíð gav eftir fyri prim­i­tiva samfelda trýst­i­num og komið okkum long­ur út í lógloysi.

Heldur enn at geva em­bæt­is­fólkunum í Inn­lend­is­mál­aráðnum frið og ta tíð, sum skuldi til, fyri at fáa skil á hesum hurl­i­vasa og lógloysi, varð trýst lagt á meg bæði frá mínum egnu, andstøðuni, og ikki minst við okkara almenna kring­varpi sum vápni.

Sjálvandi skulu vit

hava útlendingar

Lat meg í hesum umfari gera greitt, at sjálvandi skulu vit hava útlendingar til Føroya at arbeiða, bæði ó­fak­lærd og ikki minst fólk við hægri útbúgving og dygg­um royndum, men tað skal vera eftir okkara leisti og ikki eftir trýsti frá onkr­u­m hissini!

Neyðugt var í øllum før­um fyrst at fáa skil á tí ó­hugn­a­liga skila- og lóg­loysi ið hevði verið, áðrenn eg kom í landsstýrið. Hósk­andi kundi Vinnuvitan spurt, hvussu upptøkan hevði verið ídag, um hetta slapp at halda fram.

Nei, oddagreinin hjá Óla á Deild Olsen, er greitt prógv um, tað sum før­oy­ing­ar ofta gera seg skyuld­ug­ar í, at leypa um tungu tøk­ini og stravna arbeiði og halda seg bara kunna droyma seg til eina loysn, sum í síðsta enda ikki er nøkur loysn.

Møguliga vendi eg aftur og viðgeri víðari ikki sørt simplu oddagreinina hjá Óla á Deild Olsen, á­byrg­d­ar­blað­stjóra í Vinnuvitan um, sum so grunt viðger eitt so álvarsamt mál, helst móti betri vitan.