– Vit hava víst á yvir fyri myndugleikanum, at vit mangla pengar, og tað sær ikki út til, at nakar vil geva okkum pengar.
Orðini eigur Dia Midjord, kringvarpsstjóri, í útvarpinum í gjárkvøldið.
Ein slík útsøgn frá einum stovnsleiðara boðar ikki frá góðum, tí hetta er ein himmalrópandi fallitterklering, tí ein stjóri kann ongantíð sita og bíða, til »onkur kemur við pengum«.
Men hetta vísir, at Kringvarpið hevur koyrt við fullari ferð – vitandi um, at kassin er tómur, og at tey bara hava roknað við, at »onkur fór at koma við pengum«.
Altso heilt erligt Dia Midjord og Rúni Heinesen! Hava tit als einki skil fyri, hvussu eitt virki skal rekast? Sum stjóri og sum formaður, so er tað tykkara fremsta skylda alla tíðina at hava fingurin á pulsinum og fylgja við fíggjarligu gongdini. Man kann ikki sita púra óvitandi og bíða, til eingir pengar eru eftir at gjalda rokningarnar við. Man kann ikki bíða og rokna við, at »onkur fer at betala«. Tað er simpulthen for býtt, tí so endar tað við, at alt fer á heysin!
Tað kann gott vera, at landið má taka um endan í Kringvarpinum, sum Dimmalætting sigur í oddagrein í gjár. Dimma tosar um amputeraða fjórða statsvaldið, sum ikki orkar at ansa eftir makthavaranum.
Men hvat nyttar eitt fjórða statsvald, sum ikki megnar at ansa eftir sínum egna pengakassa? Tað máttu tey á Dimmu vitað, sum sjálvi søplaðu 30 milliónir burtur av eginognini – uttan at tað fekk avleiðingar fyri leiðsluna!
Sjálvt fjórða statsvaldið má hyggja í seg sjálvan viðhvørt – og spyrja sjálvan seg: Dugi eg nú so óluksáliga væl, sum eg sjálvur haldi?
