Samtyktin í dag brýtur við alla siðvenju á heilsuøkinum. Tann, ið hevur brúk fyri heilsuverkinum, eigur at fáa ókeypis hjálp. Men vit, ið eru hoyribrekað, eru nú minni verd enn øll onnur. Vit skulu sjálvi gjalda fyri ta hjálp, vit skulu hava. Tað er mannamunur so tað forslær og tað er ilt at skilja, hví vit hava uppiborið at vera soleiðis viðfarin.
Vit kunnu ikki gera við, at vit fingu hoyribrek at bera. Ongin okkara hevur biðið um brekið og enn minni ynskt tað. Nógv okkara fáa tað av arvaligum orsøkum, meðan onnur fáa hoyrn sína skadda av gangi. Tey, sum dagliga starvast í nógvum gangi, eitt nú maskinmenn, flakakvinnur og pedagogar, hava tænt samfelagnum við sínum arbeiði og hava ofrað sína hoyrn, men samfelagið vil ikki veita teimum hjálp. Tað er so órættvíst, sum tað kann vera.
Og bíða bara – ein armóðin rættir aðrari hondina. Tá hetta gekk í gjøgnum, at vit skulu gjalda fyri okkara hoyritól, hvør er tá tann næsti til at eiga tørn til brúkaragjald?
Sum hoyribrekað fær ein dyggar lúsingar í lívinum, men nú hava vit fingið fíggjarligan lúsing á hin vangan. Tað máttu landsins kosnu ikki komið sær.
Frammanundan eru vit, sum brúka hoyritól, nóg hart rakt. Vit hoyra ikki fuglasangin ella áartutli, ikki smábørn tosa, ikki útvarp ella sjónvarp (men fult kringvarpsgjald skulu vit kortini av við), vit hava ilt við at taka lut í familjuveitslum og øðrum samkomum, hoyra ikki prædikur ella talur, ikki sjónleik og skemt, ikki sang og tónleik og klára ikki væl at fylgja við í samfelagskjakinum.
Hoyritólið er lívlínan – uttan tað er hjálparloysi og einsemi.
Hoyritólið gevur okkum møguleika fyri at vera verandi virknir samfelagsborgarar.
Hoyritólið er so sanniliga ikki til pynt!
Tænastan til hoyribrekað her á landi er á lægst hugsandi støði. Har kundu nógvir batar verið, men vit fáa bara afturstig. Tað má sigast at vera sera hugstoytt. Har fingu vit hoyribrekaðu stein oman á byrðu.
