Hin vegin vita vit nógv um, hvussu íslendska innlimingin fór fram í árunum 1262 til 1264. Tað norski kongurin kravdi, var, at íslendingar skuldu gjalda honum ein lítlan skatt sum ímynd av, at teir høvdu lagt seg undir yvirvald hansara. Tá tað fyrst var gjørt, fingu teir skjótt at kenna, at einki mark var fyri tí, ið norska statsvaldið kundi bjóða teimum, men tá var ov seint at angra, tí nú høvdu norsku stjórnarmyndugleikarnir rætt til at nýta vald ímóti teimum íslendingum, sum ikki vóru teimum ráðandi til vildar.
Noregs og nú okkara viðurskifti við Danmark eru øðrvísi. Vit hava ikki gjørt nakran sáttmála við Danmark um at tað stendur yvir okkum, eigur okkum ella ræður yvir okkum. Tann sáttmáli vit hava, sigur hin vegin, at vit eru á jøvnum føti við Danmark. Vit hava felags kong við Danmark og hava felags uttanríkispolitikk, men vit hava eins nógv ræði á uttanríkisspolitikkinum sum Danmark.
Orsøkin til, at vit í tí dagliga ikki leggja so nógv merki til hetta, er tann, at vit fyri fleiri hundrað árum síðani hava góðkent reglurnar fyri hvør ið skal gerast kongur í Danmark, og at hesin kongur hevur alt lóggávuvald, gerðarvald og dómsvald. Kongur okkara hevur síðan biðið ráðharrar, sum eru útnevndir av dønum, at útinna hetta vald.
Hetta kann broytast um so er, at vit fáa sjálvstýri.
Hetta hava vit fullan rætt til. Tað vit skulu gera, er at velja ein tjóðfund, sum í sjálvum sær hevur alt tað vald, sum í løtuni er hjá donsku ráðharrunum. Tá hava okkara sjálvstýrismyndugleikar javnrættindi við donsku stjórnina í uttanríkispolitikkinum.
Vil danska stjórnin broyta hetta, so má hon koma til okkum og pent biðja um okkara loyvi til at Danmark fer burtur úr ríkjafelagsskapinum og harvið gerst eitt fullvalda ríki.
Hetta hava teir ikki nakað krav uppá, men kunnu vit semjast um treytirnar, so kunnu vit sjálvsagt umhugsa spurningin við vælvild.
Hvat kann gera at hetta ikki fæst í lag?
Eitt sum kann henda er tað, at vit gera ein nýggjan sáttmála við Danmark, sum avtekur tann galdandi sáttmálan okkara millum. Um so er, at vit t. d. í einum slíkum nýggjum sáttmála ganga við til, at Danmark hevur avgerðarrættin í uttanríkispolitikkinum, so eru vit gingin frá tí áseting í okkara núverandi sáttmála, sum sigur, at vit eru javningar. Tá er einki mark fyri, hvussu vit kunnu verða tiltuskaðir. Tá hava vit í 2002 gjørt tað sama, sum íslendingar gjørdu í 1262.
Fara vit tá at gremja okkum, kunnu danir við øllum rætti siga: Tit vistu jú hvat ið tit gjørdu, og tá ið tit hava sagt A, so siga vit B!
