Skrímslið torir at klintra høgt upp

Eirikur Lindenskov

»Høgt uppi í trænum sveiggj­ar Stóra Skrímsl og sigur frá sín­um æv­in­týr­um á vand­a­mikla Skrímsla­tindi.
Niðri undir trænum stend­ur lítla skrímsl og letst ikki at ræð­ast hæddir.
– Eg tori at klintra upp á Filsna­fløtti! reypar hann.
– Nær fert tú? spyr Stóra Skrímsl.
Eg komi við!«

Soleiðis byrja sætta skrímsla­bók­in. Bøk­ur­nar eru nú á sjey mál­um og hava fingið virð­is­løn­ir og við­ur­kenn­ing­ar ­og frá­lík um­mæli. Stór og smá í mong­um londum elska skrímsl­ini bæði, og bøkurnar hava fing­ið virðislønir og við­ur­kenn­ing­ar og frálík um­mæli utt­an­lands.
Og tað er ikki uttan grund, at teim­u­m smáu dáma so væl skrímslini. Onkusvegna hava høv­und­ar­nir megnað at við­gera fleiri av teimum evnum, ið upp­taka yngru børnini. Í hes­ari bókini ræðist lítla skrímsl hædd­ir. Men tað er sjálv­andi ikki nakað, man sig­ur fyri øðrum og slett ikki Stóra Skrímsli, ið torir at klintra øg­i­liga høgt. Í stað­in reyp­ar man sær og sigur seg tora alt møguligt. Málið í bóku­num líkst sera nógv barna­mál­i­num. Skrímsl­ini reypa og tosa um at draga svørð og høgga hvød av drek­um – júst sum lítil børn gera – kanska ser­liga dreing­ir.
Tað eru Rakel Helms­dal, Kalle Guett­l­er og Ás­lag Jons­dótt­ir, ið hava skriv­að og mynd­prýtt. Bókin er 34 blað­síður