Vitnið greiðir frá, at drongurin varð sparkaður og sligin meðan hann stóð í hondjørnum. Teir bakaðu høvdið móti húsavegginum og sparkaðu hann, sjálvt um hann ikki fekk vart seg. Tá ein vinmaður spurdi løgregluna, hví teir bankaðu dreingin, bleiv hann eisini bankaður, lagdur í hondjørn, sparkaður og tveittur aftur og fram av løgregluni, greiðir vitnið frá.
Hetta er skakandi og lítið virðiligt fyri løgregluna. Hetta fær okkum at hugsa um amerikanskar tilstandir, har løgregluharðskapurin hevur ført til miklan ófrið. Um frásøgnin er sonn, so hevur fútin ein stóran trupulleika.
Uppgávan hjá løgregluni er júst at fyribyrgja, skapa frið og tryggleika. Tí ljóðar tað heilt ófatiligt, um tað passar, at løgregumenn hava sýnt slíkan atburð, sum frættist úr Klaksvík um vikuskiftið. At teir leggja menn í hondjørn kann vera sín sak, um tað er tiltrongt, so er tað eisini í ordan. Men tað kann ongantíð verða rætt, at løgreglumenn skulu sparka og sláa fólk, sum teir hava lagt í hondjørn.
Vitnið greiðir víðari frá, at tá hon royndi at blanda seg fekk hon at vita, at um hon ikki slapp sær burtur, skuldi løgreglumaðurin knúsa hana sundur.
Hetta ljóðar ikki minni hugaligt, at løgreglufólk beinleiðis hótta fólk við harðskapi. Neyvan er tað altíð stuttligt at vera løgreglufólk, men vit mugu krevja av teimum, at teir duga at stýra sær, og at teir ikki lata sinnalagið taka valdið á sær.
Sjálvandi skal løgreglan hava loyvi til at kanna málið. Og sjálvandi skulu allir partar hoyrast, tá so grovar skuldsetingar verða settar fram. Tað síðsta nýggja er, at Ferðaliðið hjá donsku løgreglu kemur at kanna málið.
Í øllum førum er tað eitt krav, at ein almenn frágreðing kemur um hendingina, so virðingin og respektin fyri løgregluni ikki fer fyri bakka.
