Tað er tí neyðugt at spyrja, hvat endamálið er við hesi ritgerð. Tað kundi tókst, sum eitt endamálið er at peika út eina røð av syndabukkum á føroyska vinstravonginum. Tað er eitt óhugnaligt samanfall millum tey nøvn, sum koma fyri í Reyðubók og so tey fólk, sum áhaldandi vórðu fyri ágangi í Dagblaðnum í sjeyti og áttatíárunum. Hvat er endamálið við hesum? Hvat skuldi fyrrverandi løgmaður nýta hetta til? Hví setti fyrrverandi løgmaður hesa rannsókn í verk? Hann, sum annars ikki er kendur fyri at leggja fólki fortíðina til last, mátti vita, at arbeiðssetningurin kundi koma at føra til, at vinstrahallir føroyingar fóru at vera stigmatiseraðir.
Sostatt má áhaldandi spyrjast, hvat var endamálið? Tey, sum duga nútímans søgu, hava hoyrt um Macartyismuna í USA. Hetta var ein herferð móti vintsrahallum, intellektuellum og listafólkum. Mest navnframu offrini vóru Chaplin og Oppenheimer (hann við atombumbuni) fyri ikki at tala um hjúnini Rosenberg, sum endaðu sínar dagar í elektriska stólinum. Víst hevði henda herferð til endamáls at knasa amerikanska vinstarvongin, men aðalendamálið var at fremja politisku starvsleiðina hjá Macharty senatori og Nixon. Við at skapa eina ógvusliga og hóttandi fíggindamynd, skuldu politisku málini fremjast. Var tað veruliga so, at fráfarna samgonga, sum bílegði hesa margháttligu rapport, ætlaði at nýta hana sum politiskt vápn? Her eru nógvir ósvaraðir spurningar og fara vit at venda aftur til málið seinni.
Sosialurin
