Henda siglingsferð hjá Óluvu er liðug og alt, alt ov stutt hon gjørdist. Svárt nívir sorgin, og “alt í sor og sorli er.” Í líðingini ásanna vit neyðarsliga, at endin longu er í byrjanini, at verður okkum lív givið, er deyðin hjástaddur. Hetta er okkara grundvøllur, og eru tað nøkur, ið komu at smakka hetta
lívskrav, so vóru tað Óluva og hennara avvarðandi. Sníkjandi kom sjúkan og stríðið byrjaði – ikki eitt stríð, ið noktaði sjúkuna, men eitt stríð, ið møtti sjúkuni, sum ein part av lívinum. Slíkt krevur mót, ja, tað krevur lívsmót, og var tað nakað ið eyðkendi Óluvu, so var tað lívsmót.
Hetta fingu vit at kenna frá fyrsta degi, hon traðkaði inn á Almannastovuna, og nú vit hesa síðstu tíðina vóru fráskild vegna sjúkuna, men fingu høvi at fylgja við á síðulinjuni á blogginum.
Og í sorgini dagar sólin í eystri, har Óluva fryntlig tekur ímóti í móttøkuni á Almannastovuni. Blíðlátin samskiftir hon við fólk í dýrastu neyð, og í eygu hennara skilja tey, at samrøða teirra verður fatað. Hon tekur ímóti fólki, ið koma á fund. Starvsfelagar venda sær til hennara. Alt hetta verður gjørt við fakligari professionalismu, ið sýnir, at hetta er ein partur av lyndinum. Har hon stígur, er hugni, og á vegnum verður prýðað.
Eingin ivi er um lívsins meining. Vit eiga at taka ábyrgd av egnum lívi, men tey, ið av eini ella aðrari grund ikki megna hetta, skal hond takast um. Familjan er miðdepilin, men er hon viðbrekin uttan arbeiði og menniskjaliga felagsskapir.
Hetta vóru ikki bert meiningar. Vit sóu tað eisini í verki. Óluva elskaði sína familju, og hon visti eisini, at hon var elskað. Skjótt var tað, at vit hoyrdu um og sóu Henrik, og á borðinum stóðu myndir av børnunum og ommubarni. Vit fingu at vita um týdningin um tað andaliga lívið, og fyri
Óluvu var kirkjan týdningarmikil klettur í samfelagslívinum. Kirkjan skuldi umboða lívsins vakurleika. Men tað vóru eisini aðrir felagsskapir, ið høvdu týdning. Her lá fótbólturin frammarlaga, og mangar hava frásagnirnar verið frá túrum við fótbóltlandsliðinum. Og Óluvu líkt var einki hálvt, men alt heilt, so fáur er tann, ið hevur stuðlað landsliðnum eins nógv og hon og
maðurin.
Men nú sólin er sett í vestri, nívir sorgin. Til tað síðsta var stríðst – og til tíðir sást lívsvónin í havsbrúnni, men at enda tók sjúkan fastatøkur og køvdi alla vón. Men kenna vit Óluvu rætt, so tók hon ábyrgdina av hesum lívsumstøðum, og sá eisini hetta sum ein part av lívsins innihaldi. At hon
gleddist um tað, henni var givið, og her mugu vit leggja aftur, har hon var sólin, ið fløvaði henda gróðrarbúnaða urtagarð. So í allari sorgini, mugu vit ásanna, at vit sita ikki á berum, tí vit hava henda urtagarð, sum Óluva hevur plantað, og í okkum er eingin ivi, at tit, Henrik, Sjanna og Tórur
fara væl um tær blómur, sum tit saman hava gróðursett. Og tá ið alt tykist í sor og sorli at vera, tá setast vit í urtagarð, har troystarsangur okkum fer at ljóma.
Óluva, hvíl í friði, og Henrik, Sjanna og Tórur, má lívsins blóma fylgja tykkum.
Blíðar heilsanir
Starvsfólk á Almannastovuni
