Uppi undir Kambsenni,
við Trælavatnaskarð,
undir Tyrlunum báðum,
situr tú, elskuliga kvinna , í víðum dali
við tínum smáu táum.
Kyldin lýðir tær
lívgandi orð í oyrað –
fimtiára sprellivandi orð
frá farnum døgum
í fjølbroyttum løgum.
Knáv ert tú, Leila,
millum hesar natúrgyrdu sprotar -
í gráum grýti og gróti,
undir okkurgulum torvum,
meðan tað lotar,
millum vaggandi strá og blómur,
Í birtingum í tíni hugaverð.
Tá er hvør tín afturundirgerð
til gagns fyri tey,
ið líða i svárum verkum og sálarkvølum -
tín tign og aðalborna hugsan
í vøkrum, blómuskrýddum dølum.
Elskuliga, Leila og yndisblóma,
í fimti ára tóna!
Takk fyri títt dirvi,
í tíni søk um bót og bata
fyri teimumn, ið pínast
til likams og sálar,
um bygdaløg, tún, teigar og válar. -
Vælsignað veri hondin!
Í líðandi tónum
við góðum vónum
um sælar løtur
heima við hús - saman við manni,
foreldrum, systkjum, familju, vinum og kenningum -
og um alra hugans gøtur.
Hjartaliga til lukku
-----
Frits
